|
Δοξάτο –Πόντος Μια παράλληλη ιστορία,
ιστορία αγώνων και θυσίας, αλλά και μη δικαίωσης Ένα μεγάλο κομμάτι του
ελληνισμού, που υπέστη βίαιη διακοπή της τρισχιλιετούς παρουσίας του στον
ιστορικό Πόντο. Μια πολύπαθη,
ιστορική, ηρωική κώμη που πλήρωσε ακριβά μόνο αυτή για την πολυπόθητη
ελευθερία μετά από σκλαβιά 5 και πλέον
αιώνων. Τις ελληνικές νίκες
στους Βαλκανικούς πολέμους τις πληρώνει ακριβά το ποντιακό ελληνικό στοιχείο Με το τέλος των Βαλκανικών όλοι γιορτάζουν την
ελευθερία τους και το Δοξάτο ζει το ολοκαύτωμά του. Το 1916 αρχίζει η
γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο με 350.000 νεκρούς από το σύνολο 700.000 χριστιανών Ελλήνων. Η πολιτική των Τούρκων
είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου να εξοντώσει
τους εχθρούς του Κράτους. Εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως
διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε
οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και το θάνατο από
πείνα. Δοξάτο 1916-18 μια δεύτερη εισβολή των Βουλγάρων,
που ακολουθεί πείνα , διώξεις και η πρώτη ομηρία των Δοξατιανών . Ένας στους
18 επιστρέφει. Στις 19 Μαΐου 1919 ο
Κεμάλ Ατατούρκ με την υποστήριξη των Άγγλων αποβιβάζεται στην
Σαμψούντα για να καταστείλει το δυναμικό ποντιακό αντάρτικο. Δυο στρατιές του
στρατού ρίχνονται στη μάχη για την αντιμετώπιση των Ποντίων ανταρτών. Οι Έλληνες στον Πόντο αντιστάθηκαν με όποιο
τρόπο μπορούσαν. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί
ένα μεγάλο εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα που αριθμούσε περισσότερους από
18.000 ένοπλους. Οι τουρκικές πηγές μιλούν για 25.000 αντάρτες. Παράλληλα στη Δυτική
Μ. Ασία τα ελληνικά στρατεύματα απελευθερώνουν την Ιωνία, συγκρουόμενα με τις
τουρκικές δυνάμεις. Δυστυχώς η Αθήνα
άργησε να κατανοήσει τη σημαντική στρατιωτική παράμετρο που αντιπροσώπευε το
ποντιακό αντάρτικο, ενώ ο διχασμός μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών
αποδυνάμωνε το ελληνικό μέτωπο. 14 Νοεμβρίου 1920 ο
Βενιζέλος χάνει τις εκλογές. Η βασιλική παράταξη κερδίζει τις εκλογές με το
σύνθημα «Ειρήνη, αποστράτευση, επάνοδο των στρατευμένων στα σπίτια τους». Ο Ελληνισμός της
αντίπερα όχθης δεν αντιμετωπίζεται πια ως «Ελλάδα Το τέλος γνωστό:
Ακολουθεί μια ολοκληρωτική καταστροφή και
προσφυγιά Δεν διατρέχει πια
κανένα φόβο η Τουρκία και οι ισχυροί του κόσμου από Έλληνες και Αρμενίους Η άλλοτε σθεναρή
ποντιακή Δημοκρατία το Ελληνικό Πνεύμα,
το περίφημο φροντιστήριο της Τραπεζούντας είναι πια παρελθόν. |
Από το 1919 και μετά βρίσκουν με πολλές δυσκολίες
πατρίδα την φιλόξενη περιοχή της Μακεδονίας και ειδικά της Δράμας
Στο Δοξάτο ένα ντόπιο χωριό με πλούσια ιστορία και
παράδοση χιλιετιών οι πόντιοι αδελφοί βρίσκουν καταφύγιο και συναντατάται το επαναστατικό
Πνεύμα του Πόντου μ’ αυτό του ηρωικού
του Δοξάτου.
Το Δοξατο δεν είναι απλά
μια επαρχιακή κωμόπολη της πολύπαθης Ανατολικής Μακεδονίας, αλλά είναι τόπος
αιματόβρεχτος, τόπος δακρύων, τόπος μαρτύρων και ηρώων.
Πράγματι δεν υπάρχει
άλλη ελληνική γωνιά, η οποία μέσα σε τρεις δεκαετίες (1913 - 1941) να έχει
δεχθεί δύο τρομακτικές καταστροφές: αρπαγές,
εμπρησμούς, κ.τ.λ. και κυρίως σχεδόν πλήρη εξόντωση του πληθυσμού, με σφαγές,
ομαδικούς τουφεκισμούς και ομηρίες.
Ιούνιος του 1913 Οι
Βούλγαροι ξεσπούν με λύσσα και μανία στους άμαχους Έλληνες των περιοχών που
εγκαταλείπουν! Τότε το Δοξάτο είχε το «θλιβερό προνόμιο» να βρεθεί κυριολεκτικά
στο «μάτι τον κυκλώνα».
Στόμωσε το ξίφος των Β και Τ. και οι αντιδράσεις των ξένων σταμάτησαν τη
θηριωδία στο Δοξάτο. Όλοι γιορτάζουν σήμερα τα ελευθέρια και εμείς έχουμε το
θλιβερό προνόμιο να τελούμε τρισάγιο για να αναπαυθούν οι ψυχές των ηρώων μας.
. Στο Δοξάτο το 1916-18, οι Βούλγαροι δεν βρήκαν πολλούς, για
να σφάξουν. Σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι, αλλά αποδεκάτισαν τους εναπομείναντες από την προ τριετίας
μεγάλη σφαγή, με την ομηρία όλου του ανδρικού πληθυσμού της Αν. Μακεδονίας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΩΣ ΣΥΜΦΟΡΑ
ΤΟΥ ΑΜΟΙΡΟΥ ΔΟΞΑΤΟΥ επαναλήφθηκε τους πρώτους μήνες της τελευταίας βουλγαρικής κατοχής στην Αν. Μακεδονία και
Θράκη, όταν οι Βούλγαροι σφετεριστές επανήλθαν το 1941 και είδαν το Δοξάτο
ανασυγκροτημένο
και ακμαίο, ενώ το είχαν αφήσει σωρό ερειπίων.
.
Σήμερα κανείς Βούλγαρος επίσημος στις τόσες επισκέψεις τους δεν
αισθάνθηκε την υποχρέωση να καταθέσει ένα απλό στεφάνι στα μνημεία των χιλιάδων
θυμάτων ούτε βέβαια επιστράφηκε κάποιο από τα αρπαγέντα κειμήλια της περιοχής
μας, αλλά και της Ιεράς Μονής Εικοσιφοίνισσας, όπως εξάλλου είχαν ρητή
υποχρέωση να κάνουν.
Για ποιο λόγο λοιπόν το Δοξάτο δέχθηκε
τις άδικες αυτές επιθέσεις ;
Προφανώς η ισχυρή οικονομία, ως κέντρο ελέγχου της καλλιέργειας, της
επεξεργασίας και του εμπορίου του καπνού. Η συμμετοχή των Δοξατιανών στο
Μακεδονικό Αγώνα και η «επιμονή» τους να επιμένουν στην ελληνική γλώσσα και την
ελληνική ορθοδοξία.
Αναφερόμαστε στην παράλληλη ιστορία του ποντιακού ελληνισμού και την
ιστορία του Δοξάτου, γιατί είναι ιστορία αγώνων, επανάστασης, ηρωικών στιγμών,
θυσίας, αλλά και ακμής, προόδου, ανάπτυξης , οικονομικής ευρωστίας και άνθησης
των γραμμάτων , της τέχνης και της θρησκευτικής ζωής.
Πόντιοι που
πρωταγωνίστησαν στην αντίσταση του
Δοξάτου και φωτισμένοι άνθρωποι που με
την γραφή και το λόγο, τη διοίκηση υπενθυμίζουν αυτήν την ιστορία αλλά και τις
ξεχασμένες μας υποχρεώσεις.
Στοιχείο της ζωής
των Δοξατιανών, που χάνεται στα βάθη των αιώνων οι ιπποδρομίες. Κατάλοιπο του
“Θράκα ιππέα” και του “φίλιππου πνεύματος” της ευρύτερης περιοχής . του Αρματωλού
και του Κλέφτη της εποχής της Τουρκοκρατίας, αλλά και της ιππικής τέχνης, της
δεξιοτεχνίας στο κουμαντάρισμα των
αλόγων στα δύσκολα χρόνια του
Μακεδονικού Αγώνα, όπου πρωταγωνιστούν Δοξατιανοί για την πολυπόθητη ελευθερία. Ίπποι αγέρωχοι και αναβάτες
δεινοί καλπάζουν σθεναρά σε κούρσα αντοχής, που συνδέει το τέρμα του σήμερα με
την αφετηρία του χθες, τη χαμένη πίσω από τα σύννεφα σκόνης του χρόνου Ανάμεσα
στο «τότε» και το «τώρα» το Δοξάτο
τροχάζει σταθερά με τις μνήμες του ξέπλεκες στην πνοή των τεσσάρων ανέμων της
ιστορίας.
Συνεχίζουν και σήμερα ως πιστοί και αχώριστοι φίλοι των
Δοξατιανών στις 2 Μάη στο πανηγύρι του Δοξάτου, τιμώντας τον προστάτη άγιο τον
στύλο της Ορθοδοξίας, Άγιο Αθανάσιο.
Κάτω από τον ήχο των ζουρνάδων και του νταουλιού χορεύουν οι Δοξατιανοί εκφράζοντας με την κίνηση του σώματος τις
δονήσεις της ψυχής τους. Το προστάζει ο Άγιος για να πάει καλά η σοδειά, το μαξούλι, ο καπνός.
Σήμερα σε μια συνάντηση , στο 4ο
Ευξείνιο Σύναγμα
Συναντώνται Δοξατιανός,
Παγγιορίτικος χορός που αποδεσμεύει φυσικά και αυθόρμητα την ενέργεια του ήθους
και την ταυτότητα του λεβέντη Δοξατιανού
Με τους ποντιακούς χορούς που υπερβαίνουν τις
φιγούρες της δεξιοτεχνίας και θυμίζουν, την επανάσταση, τον αγώνα , τη
θυσία και κυρίως τον πόντιο Αντάρτη.
Η Δράμα είναι τόπος
που εμπνέει το ρυθμό και ευνοεί την έκσταση»
Γαλάζια περιστέρα
Τοπικός χορός με συμβολική σημασία
Νιώθουν οι Δοξατιανοί ότι χορεύοντας τον χορό αυτό ατενίζουν
την κυανόλευκη σημαία που πετάει ψηλά , σαν την ψυχή τους για αναζητώντας
πολυπόθητη ελευθερία, κοντά ίσως και σε φίλους και συμμάχους.
Ευχόμαστε σήμερα λευτεριά για όλους και φυσικά μακριά από
κάθε εξάρτηση υλική και ψυχική.
σελίδα 1η
Δοξάτο Πόντος
Μια παράλληλη ιστορία, ιστορία αγώνων και θυσίας, αλλά και
μη δικαίωσης.
-Ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού, που υπέστη βίαιη διακοπή
της τρισχιλιετούς παρουσίας του στον ιστορικό Πόντο.
-Μια πολύπαθη,
ιστορική, ηρωική κώμη που πλήρωσε ακριβά, μόνο αυτή, για την πολυπόθητη
ελευθερία μετά από σκλαβιά 5 και πλέον αιώνων.
-Τις ελληνικές νίκες στους Βαλκανικούς πολέμους τις πληρώνει
ακριβά το ποντιακό ελληνικό στοιχεία.
-Με το τέλος των
Βαλκανικών όλοι γιορτάζουν την ελευθερία τους και το Δοξάτο ζει το ολοκαύτωμά
του.
-Το 1916 αρχίζει η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με 350.000
νεκρούς. Με τακτικές εκτόπισης εξοντώνονται οι Πόντιοι αδελφοί.
Δοξάτο 1916-18 μια δεύτερη εισβολή των Βουλγάρων, που
ακολουθεί πείνα , διώξεις και η πρώτη ομηρία των Δοξατιανών . Ένας στους 18
επιστρέφει –
- Οι Έλληνες στον Πόντο αντιστάθηκαν με όποιο τρόπο
μπορούσαν. Δημιουργείται εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που αριθμούσε πάνω από 18.000
ένοπλους.
Δυστυχώς η Αθήνα άργησε να κατανοήσει την σημαντική
στρατιωτική παράμετρο που αντιπροσώπευε το Ποντιακό αντάρτικο, ενώ ο διχασμός αποδυνάμωσε το Ελληνικό μέτωπο..
Από το 1919 και μετά,
οι πόντιοι αδελφοί βρίσκουν με πολλές δυσκολίες πατρίδα, την φιλόξενη Μακεδονία
και μάλιστα την Δράμα.
-Στο Δοξάτο ένα παραδοσιακό ντόπιο χωριό με πλούσια ιστορία
και παράδοση χιλιετιών, οι Πόντιοι αδελφοί βρίσκουν καταφύγιο και συναντάται το
επαναστατικό πνεύμα του Πόντου
μ’ αυτό το ηρωικό του Δοξάτου.
Ηρωικό γιατί δεν
υπάρχει καμία άλλη Ελληνική γωνιά που μέσα σε 3 δεκαετίες να δει τρεις
καταστροφές 30 Ιουνίου 1913, 1916-1918,
και Σεπτέμβρης του 1941 ,
με δύο ομηρίες, σφαγές και εξόντωση του πληθυσμού
30 Ιουνίου
1913 Στόμωσε
το ξίφος των Βουλγάρων και οι αντιδράσεις των ξένων σταμάτησαν τη
θηριωδία στο Δοξάτο. Όλοι γιορτάζουν σήμερα τα ελευθέρια και εμείς έχουμε το
θλιβερό προνόμιο να τελούμε τρισάγιο για να αναπαυθούν οι ψυχές των ηρώων μας.
,,,,,,
σελίδα 2η
Στόμωσε το ξίφος των Β και Τ. και οι αντιδράσεις των ξένων
σταμάτησαν τη θηριωδία στο Δοξάτο. Όλοι γιορτάζουν σήμερα τα Ελευθέρια και
εμείς έχουμε το θλιβερό προνόμιο να τελούμε τρισάγιο για να αναπαυθούν οι ψυχές
των ηρώων μας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΩΣ ΣΥΜΦΟΡΑ
ΤΟΥ ΑΜΟΙΡΟΥ ΔΟΞΑΤΟΥ επαναλήφθηκε τους πρώτους μήνες της τελευταίας βουλγαρικής
κατοχής στην Αν.Μακεδονία και Θράκη, όταν οι Βούλγαροι σφετεριστές επανήλθαν το
1941 και είδαν το Δοξάτο ανασυγκροτημένο και ακμαίο, ενώ το είχαν αφήσει σωρό
ερειπίων.
-Σήμερα κανείς Βούλγαρος επίσημος στις τόσες επισκέψεις τους
δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να καταθέσει ένα απλό στεφάνι στα μνημεία των
χιλιάδων θυμάτων ούτε βέβαια επιστράφηκε κάποιο από τα αρπαγέντα κειμήλια της
περιοχής μας, αλλά και της Ιεράς Μονής Εικοσιφοίνισσας, όπως εξάλλου είχαν ρητή
υποχρέωση να κάνουν.
Για ποιο λόγο λοιπόν το Δοξάτο
δέχθηκε τις άδικες αυτές επιθέσεις;
Προφανώς η ισχυρή
οικονομία, ως κέντρο ελέγχου της καλλιέργειας, της επεξεργασίας και του
εμπορίου του καπνού. Η συμμετοχή των Δοξατιανών στο Μακεδονικό Αγώνα και η
"επιμονή" τους στην ελληνική
γλώσσα και στην ελληνική ορθοδοξία.
Αναφερόμαστε στην παράλληλη
ιστορία του ποντιακού ελληνισμού και την ιστορία του Δοξάτου, γιατί είναι
ιστορία αγώνων, επανάστασης, ηρωικών στιγμών, θυσίας, αλλά και ακμής, προόδου,
ανάπτυξης, οικονομικής ευρωστίας και άνθησης των γραμμάτων , της τέχνης και της
θρησκευτικής ζωής.
Πόντιοι που πρωταγωνίστησαν στην
αντίσταση τους 1941 του Δοξάτου και φωτισμένοι άνθρωποι που με την γραφή και το
λόγο , τη διοίκηση υπενθυμίζουν και σήμερα αυτήν την ιστορία αλλά και τις
ξεχασμένες μας υποχρεώσεις.
Στοιχείο της ζωής των Δοξατιανών, που χάνεται στα βάθη των
αιώνων οι ιπποδρομίες.
Κατάλοιπο του
"Θράκα ιππέα" και του "Φίλιππου πνεύματος" της ευρύτερης
περιοχής, του Αρματωλού και του Κλέφτη της εποχής της Τουρκοκρατίας, αλλά και
της ιππικής τέχνης, της δεξιοτεχνίας στο κουμαντάρισμα των αλόγων στα δύσκολα
χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, όπου πρωταγωνιστούν Δοξατιανοί για την πολυπόθητη
ελευθερία.
Ίπποι αγέρωχοι και
αναβάτες δεινοί
συνεχίζουν και σήμερα ως πιστοί και αχώριστοι φίλοι των
Δοξατιανών στις 2 Μάη στο πανηγύρι του Δοξάτου, τιμώντας τον προστάτη άγιο, τον
Στύλο της Ορθοδοξίας, Άγιο Αθανάσιο.
Κάτω από τον ήχο των ζουρνάδων και του νταουλιού χορεύουν οι
Δοξατιανοί εκφράζοντας με την κίνηση του σώματος τις δονήσεις της ψυχής τους. Το
προστάζει ο Άγιος για να πάει καλά η σοδειά, το μαξούλι, ο καπνός.
Σήμερα σε μια συνάντηση , στο 4ο
Ευξείνιο Σύναγμα
Συναντώνται Δοξατιανός,
Παγγιορίτικος χορός που αποδεσμεύει φυσικά και αυθόρμητα την ενέργεια του ήθους
και την ταυτότητα του λεβέντη Δοξατιανού
Με τους ποντιακούς χορούς που υπερβαίνουν τις
φιγούρες της δεξιοτεχνίας και θυμίζουν, την επανάσταση, τον αγώνα , τη
θυσία και κυρίως τον πόντιο Αντάρτη.
Η Δράμα είναι τόπος
που εμπνέει το ρυθμό
Γαλάζια περιστέρα
Τοπικός χορός με συμβολική σημασία
Νιώθουν οι Δοξατιανοί ότι χορεύοντας τον χορό αυτό ατενίζουν
την κυανόλευκη σημαία που πετάει ψηλά , σαν την ψυχή τους για αναζητώντας
πολυπόθητη ελευθερία, κοντά ίσως και σε φίλους και συμμάχους.
Ευχόμαστε σήμερα λευτεριά για όλους και φυσικά μακριά από
κάθε εξάρτηση υλική και ψυχική.
