Ελευθέρια Δράμας-

αναμνήσεις σχολ. ζωής

 

απόφοιτοι Δημοτικού Σχολείου Δοξάτου 1966 του τμήματος με τον δάσκαλο Γαλιώτο

 

χρονολόγιο

 

 

• Προϊστορικοί οικισμοί “Ντοξάτ-Τεπέ”  5.600-5.250 χρόνια.  (πυξίδες, πίθοι, σφονδύλια και ειδώλια ζώου, ανθρώπου και πτηνού). Μέση και ύστερη Νεολιθική εποχή
• Παρουσία του “Θρηκίου έθνους” των Ηδωνών. Παρουσία Θασίων στην περιοχή- Αθηναίοι άποικοι
• Ως Μακεδονική πόλη στην ευρύτερη περιοχή των Φιλίππων γνωρίζει ιδιαίτερη ανάπτυξη.
• Δεύτερο μισό 4^ου π. χ αιώνα επιτύμβια μαρμάρινη στήλη με επιγραφή: ΓΝΩΜΗ ΒΙΘΥΟΣ ΓΥΝΗ

Μαρμάρινη πλάκα με παράσταση Θράκα ιππέα

• Αρχαίες επιγραφές, ελληνικές και λατινικές, φανερώνουν  ( Την ύπαρξη ρωμαϊκής κώμης  42π. Χ μετά τη μάχη των Φιλίππων με σχετική αυτονομία, ελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης σε θέματα θρησκείας, Διονυσιακής λατρείας , αλλά και  γεωργικές ασχολίες και ιδιαίτερα την αμπελουργία και το εμπόριο οίνου).

 Κάτοικοι Ντόπιοι ελληνικοί πληθυσμοί,Θράκες (ιππείς) και ακόμη η ρωμαϊκή φυλή Voltinia, ονομαζόμενοι vicani

        Διοίκηση :

• Αγορανόμος που εποπτεύει την αγορά τα λουτρά, τις οικοδομές τους δρόμους τα δημόσια κτήματα και τους αγώνες.
• Ταμίας για τη διαχείριση του ταμείου.
• Υπεύθυνος δικαιοσύνης που έχει και ποινικές αρμοδιότητες.

 

•  
• Στη συνέχεια μέσα από αναφορές σε κώδικες και βιβλία διακρίνουμε την παρουσία της κώμης στα Βυζαντινά και Οθωμανικά χρόνια.

“Λατινικές Επιγραφές”. Πολλές λατινικές επιγραφές βεβαιώνουν την ύπαρξη αυτής της ρωμαϊκής κώμης, που τα ερείπιά της πιθανόν να βρίσκονται κάτω από το σημερινό Δοξάτο ή γύρω στα χωράφια . Οι επιγραφές είναι τιμητικές, ένα ψήφισμα και επιτύμβιες.        :

   Στα τέλη του 17ου αιώνα (1667) ο Τούρκος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπί περιέγραψε την πόλη της Δράμας   και αναφέρεται στο Δοξάτο:

 Κατά την εκ Καβάλας προς Βορράν πορείαν μου, διήλθον εκ του χωρίου Μπόργιανι (Άγιος Αθανάσιος) και μετά ολίγην ώραν έφθασα εις κωμόπολιν που λέγεται Δοξάτον. Η κωμόπολις αύτη κειμένη εις ωραίαν τοποθεσίαν περιβάλλεται από κήπους και αμπελώνας και περιλαμβάνει τριακοσίας οικίας, ένα τέμενος, ένα ιεροσπουδαστήριον, λουτρόν και μερικά καταστήματα.

Σε χειρόγραφο του 17ου αιώνα (με πολλά αρχαιότερα μνημονευόμενα τοπωνύμια) από την Ιερά Μονή της Παναγίας της Αχειροποίητου του Παγγαίου αναφέρεται ο όρος Δοξάτο (Δοξάτου)

Το 1885 το Δοξάτο είχε 1.300 κατοίκους, 900 Έλληνες και 400 μουσουλμάνους, ενώ το 1910 είχε 2.400 κατοίκους, 1.300 Έλληνες και 1.100 μουσουλμάνους.

.

 Η πλούσια πολιτιστική δράση φαίνεται από:

• Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα των “Φιλίππων” 1874 που διατηρούσε ένα οργανωμένο αναγνωστήριο για τους νέους –ήταν ένα τριώροφο κτίριο δίπλα στο ιερό του ναού του Αγίου Αθανασίου, το αναγνωστήριο κατεδαφίστηκε από τους Βουλγάρους το 1943.
• Αρχαιολογική εταιρία :1879 ιδρύεται Αρχαιολογική Εταιρία με στόχο την περισυλλογή και διάσωση αρχαιoλογικών ευρημάτων Το 1879 αναφέρεται με σκοπό τη συγκέντρωση λαογραφικού υλικού και περισυλλογή αρχαιολογικών θησαυρών και ζωντανών γλωσσικών μνημείων του λαού, προσπάθεια που απέσπασε την επιδοκιμασία της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών.
• Αναγνωστήριο και βιβλιοπωλείο ελληνικών εκδόσεων
•  Φιλαρμονική με Μαντολινάτα και θεατρικοί όμιλοι

ένας μουσικός όμιλος (φιλαρμονική), ένας δραματικός όμιλος, μία «Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών» και το 1909 η αδελφότης «Ομόνοια» με πρόεδρο τον Δ. Κοτρότση, γραμματέα τον Ι. Μπέτσο και γιατρό τον Ιω. Σαφαρίκα.

 1864 θεμελίωση ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου

Ο Ναός του Αγίου Αθανασίου (1867) με το πετρόκτιστο καμπαναριό και το ξυλόγλυπτο τέμπλο. Ξυλόγλυπτο τέμπλο, έργο Ηπειρωτών μαστόρων

Από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία της οικονομικής ζωής του ιερού ναού και τα νομίσματα που κόπηκαν για τις ανάγκες της Ενορίας για ψιλά, σε δύσκολες μάλλον εποχές (μετά το 1870) και φυσικά χωρίς ιδιαίτερη αξία πλην αυτής της ιστορικής.

Το 1876 διατηρούσε, με δαπάνες της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητος, αρρεναγωγείο και το 1878-1879 λειτουργούσε και παρθεναγωγείο και γυμναστήριο. Εξατάξιο αρρεναγωγείο, στο οποίο διδάσκονταν 160 μαθητές από 5 δασκάλους, ένα πεντατάξιο παρθεναγωγείο και ένα νηπιαγωγείο, στα οποία διδάσκονταν 90 μαθήτριες και 127 νήπια από 4 δασκάλες. Στις 9 και 10 Ιανουαρίου του 1927 πραγματοποιήθηκε στο Δοξάτο το Β΄ Τοπικό Παιδαγωγικό Συνέδριο

• Το 1907 με απόφαση της Δημογεροντίας επιβλήθηκε ειδική φορολογία στον καπνό και με τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν μέσα σε μια διετία (1908-1910) χτίστηκε το μεγαλοπρεπές Δημοτικό Σχολείο, υπό την εποπτεία του Μητροπολίτη Δράμας Χρυσόστομου. Η δαπάνη ανέργεσής του ξεπέρασε τις 5000 λίρες. Το Δημοτικό Σχολείο κάηκε από τους Βούλγαρους το 1913 ενώ επαναλειτούργησε το 1925. Το διδακτήριο είχε 13 αίθουσες δύο γραφεία, δύο αποθήκες,

πλακόστρωτη στέγη με τρεις τρούλους. . Στη στέγη του διδακτηρίου γίνονταν μυστικές συσκέψεις για τον απελευθερωτικό αγώνα. Πρωτοπόρος στο Μακεδονικό Αγώνα στην περιοχή της Δράμας ήταν ο Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος. Στα σχολεία του Δοξάτου φοίτησαν αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα και το 1902 είχε οργανωθεί η Επιτροπή Άμυνας Δοξάτου

Μακραίωνη σκλαβιά (1383-1913

Από το 1830 γίνεται η λειτουργία στην ελληνική γλώσσα και μόνο ένας πολυχρονισμός του Τούρκου Σουλτάνου

 από τα 1845 άρχισε η καλλιέργεια του καπνού Παλιότερα οι Έλληνες καλλιεργούσαν βαμβάκι και σουσάμι και οι Τούρκοι ρύζι

1908-1909: Από τα πρώτα σωματεία που ιδρύονται μετά τις πολιτικές εξελίξεις είναι και των Ντενξήδων (dengthi), δεματοποιοί, με πλούσιο κοινωνικό και εθνικό έργο. Εισφέρουν στο λαχείο του στόλου και ενισχύουν παιδιά καπνεργατών για να σπουδάσουν.

 Στοιχείο της πολιτιστικής ζωής που χάνεται στα βάθη των αιώνων οι ιπποδρομίες. Κατάλοιπο του “Θράκα ιππέα” και του “φίλιππου πνεύματος” της ευρύτερης περιοχής . του Αρματολού και του Κλέφτη της εποχής της Τουρκοκρατίας, συνεχίζοντας ως πιστός και αχώριστος φίλος του Δοξατιανού σε όλες τις αγροτικές ασχολίες, διατηρείται μέχρι σήμερα και αναβιώνει στις 2 Μάη στην πανήγυρη του Δοξάτου.

   .

Εθνικό Κέντρο Δράμας αρχηγός Χρυσόστομος Αύγουστος 1905

Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα στο Δοξάτο: Γ. Αργυριάδης. Χρήστος Ωρολογάς. και Αργυριάδης Κλεάνθης  ή Γ. Χατζηχριστοδούλου, Θεόδωρος Γεωργιάδης ,και Αναστάσιος Χατζηβασιλείου  1905-1906

1905: ομάδα κρούσης ΚωνσταντίνοςΤσακίρης. Άγγελος Θασίτης. Γεώργιος Γκαλούρης.Χρήστος Μαργαρίτης, Θεόδωρος Τζήμος, Γεώργιος Τζίμος, Δημήτρης Μουμτζής και ο Δημήτρης Κυρκού με την ομάδα του καπετάν Τσάρα.  Και ο Δημήτριος Κομήτης

1906 συμβόλαιο για πρόσληψη δασκάλου

Στυλιανός Μαυρομιχάλης αναφέρει ότι 3—9-1907  ή ηγεσία του Δοξάτου συνόδευσε τον μητροπολίτη Χρυσόστομο μέχρι τη Θεσσαλονίκη μετά την απομάκρυνσή του.

Δοξατιανοί στενοί συνεργάτες του Μαυρομιχάλη και συμμετέχουν στον οικονομικό πόλεμο κατά των Βουλγάρων και  15-5-1908 δολοφονούνται Βούλγαροι στο Μπουνάρμπασι.

Το ελληνικό στοιχείο έχει επικρατήσει.

1908 Μακεδονομάχοι και Νεότουρκοι γιορτάζουν το νέο σύνταγμα
Οι ομάδες του Απόστολου και του Γιώτα Γκόνου ( φωτογραφία βρέθηκε στο Δοξάτο).

Γιάγκος Χατζηδημητρίου

Φοίτησε στο Γυμνάσιο των Σερρών το 1908, διδάχτηκε Βυζαντινή μουσική από τον Ξηροποταμίτη Δημ. Κωνσταντινίδη, ενώ παράλληλα μυήθηκε και στα μυστικά του Αγώνα με τον μητροπολίτη Χρυσόστομο.

 

 

Γεώριος Χατζηκυριακού

«Σκέψεις και εντυπώσεις εκ περιοδείας ανά την Μακεδονίαν (1905-1906)

Ευφημον πολύχνιον: το όνομα ή δεδοσξασμένη τοποθεσία ή η ευρύχωρη προς  υποδοχήν αίθουσα (δοξάτος)Το Δοξάτο εις τον εισερχόμενον φαίνεται ως πόλις. το ευφυές της τοποθεσίας, ως προς την προμήθειαν του καπνού προσεπόρισε οικονομική ισχύ και πρόοδο. Σημαντικότερη των ελληνικών ορθοδόξων κοινοτήτων. Το ευπρεπές των οικιών, Ογκώδες κωδωνοστάσιο με επιγραφή του 1867 στην σεμνοπερεπή και διακεκοσμημένη εκκλησία του Αγίου Αθανασίου Αρρεναγωγείο , εξατάξιο αστικό, τετρατάξιο παρθεναγωγείο με νηπιαγωγείο Και νεόδμητο ξενοδοχείο

 

Μ. Χατζηκαλού, Εντυπώσεις εκ της ιεράς Μακεδονίας και Θράκης Αθήνα 1909.

Ανώτερον Κεντρικό Παρθεναγωγείο Θες/νίκης: Δώδου Λουκία, Α΄ Γυμνασίου επάγγελμα πατέρα διδάσκαλος (1911).Αδαμαντίδου Σοφία, Ε΄Αστική επάγγελμα πατέρα ιατρός (1914)

Ελληνογαλλικό Εμπορικό και πρακτικό Λύκειο Στεφάνου Νούκα: Στα 1907 φοιτούν οι: Λεωνίδας Παπαϊωάννου, γιος καπνεμπόρου και Ιωάννης Παπανικολάου, Βασίλειος Παπαϊωάννου και Φιλοκτήμων Τζήμου γιοι εμπόρων (Δίδακτρα 25 Οθ. Λίρες το χρόνο) Βογιατζής Θωμάς γιος εμπόρου (1911-12) Βογιατζής Ιωάννης γιος γεωργού (1912-13

Βαλκανικοί πόλεμοι: Κατάληψη από τους Βουλγάρους τον Οκτώβρη του 1912

30 Ιουνίου 1913: Πρώτο ολοκαύτωμα του Δοξάτου1913

Πέμπτη 27 Ιουνίου

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κατέφθασε και ο λόχος των Θασίων εθελοντών, που είχαν εκπαιδευτεί από τον οπλαρχηγό Χατζηγογούση. Ο εθελοντικός αυτός λόχος των Θασίων έσπευσε αμέσως στα περίχωρα για να καταδιώξει τους Βουλγάρους που υποχωρούσαν. Σε αψιμαχία μάλιστα που έγινε έξω από το Δοξάτο σκοτώθηκε και ο Θάσιος εθελοντής Καφαντάρης, από το Θεολόγο

Ημερολόγιο Αγαθάγγελου

Σάββατο 29 Ιουνίου-πρωί

Πιθανόν να ήσαν αντάρται από της παρελθούσης Πέμπτης καταλαβόντες το Δοξάτον

Μεσημέρι ο Μητροπολίτης ζητά να μεταβεί στο Δοξάτο , αλλά ο στρατιωτικός διοικητής Γκίκωφ αρνείται.

1μ.μ εκ τριών μερών το Δοξάτον μας καίεται, κανονιοβολισμοί ακούονται, καπνός πυκνός και τυφεκοβολισμοί.

3μ.μ το φιλόκαλον, το φιλοπρόοδον, το ευφορώτατον  και φιλογενέστατον Δοξάτο, αμιλλώμενον , κατά την μόρφωσιν των κατοίκων, προς την Δράμαν και εν τισίν υπερέχον αυτής, μετεβλήθη σήμερον εις ερείπια και οι κάτοικοι ως σφάγια.

Ο 14ετής υιός του παπά-Δημήτρη διηγήθη με εκπληκτικήν διαύγειαν πνεύματος:

Όλαι αι οικίαι εκάησαν, οι ιερείς και οι πρόκριτοι με βασανιστήρια εφονεύοντο, γυναίκες και κορίτσια ητιμάζοντο υπό Βουλγάρων στρατιωτών και έπειτα εφονεύοντο διά του χειρότερου τρόπου, μικρά παιδία ελογχίζοντο.

Το Δοξάτο ευρέθη περικυκλωμένο υπό πυροβολικού, ιππικού και πεζικού άχρι 1500 ανδρών υπό τον ταγματάρχην Μπέρνεφ. Οι ημέτεροι αντάρται ατελεσφόρως ετουφέκιζον κατ’ αυτών. Οπότε οι Βούλγαροι μακρόθεν ήρχισαν τον κανονιοβολισμόν. Η ιερά λειτουργία εν σπουδή τελεσθείσα και διά τους εξακολουθούντας κανονιοβλισμούς. Οπότε Βούλγαροι στρατιώται  πεζοί και ιππείς ως ανθρωπόμορφα τέρατα ήρχισαν να καίωσιν τας οικίας του Δοξάτου και να φονεύωσι λυσσωδέστατα , αγριώτατα και απανθρωπότατα τους άοπλους κατοίκους.

Οι δύο ιερείς

Παπά-Δημήτριος και Παπά- Αδάμ εφονεύθησαν και οι καλλίτεροι πρόκριτοι

Οι Βούλγαροι κραύγαζαν «Γκρέτσι κούτσι»! Έλληνες σκυλιά!

Η σφαγή είχε ολοκληρωθεί από τις 8π.μ μέχρι τις 11π.μ π.

 Παρών ήταν ο αξιωματικός σφαγεύς Μπέρνεφ.

Η καταστροφή του Δοξάτου απέτρεψε ή καθυστέρησε όσο χρειαζόταν για την επέμβαση του Ελληνικού στρατού και την επέκταση της δολοφονικής μανίας στην πόλη.

Η καταστροφή του Δοξάτου και των Σερρών έπεισε κα τους δύσπιστους στο Συνέδριο του Βουκουρεστίου ότι οι Βούλγαροι δεν δικαιούνται να κατέχουν στο ελάχιστο αυτά τα εδάφη των οποίων οι πληθυσμοί υπέστησαν τα πάνδεινα.

.

 

30 Ιουνίου 1913: Το πάθος των Δοξατινών για την ελευθερία και η εμμονή στην ελληνική γλώσσα, η νευραλγική τέλος θέση του Δοξάτου ως κέντρου ελέγχου της καλλιέργειας και της εμπορίας του καπνού αποτελούν τις κυριότερες αιτίες για την πλήρη καταστροφή του τόπου λίγο πριν την εκπνοή της μακραίωνης τουρκοκρατίας. Σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες της εποχής δεν υπήρχε φτωχός στο Δοξάτο. Ο απολογισμός της καταστροφής είναι φοβερός: 80 μαγαζιά καταστρέφονται, 250 σπίτια, περιουσίες λεηλατούνται κοσμήματα διαρπάζονται, χρηματοκιβώτια διαρρηγνύονται, πάνω από 300.000 φράγκα δίνονται ως λύτρα, αλλά τελικά ούτε αυτοί σώζονται.

 

1914-18: Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Τα χρόνια αυτά άρχισαν μετακινήσεις από τα μέρη της Θράκης και του Πόντου. Θαρραλέοι έμποροι που δεν άντεχαν τις πιέσεις των Νεότουρκων εμφανίζονται στις «υπό ανάκαμψη νέες χώρες».

 

1914 πρώτοι Ορτακιανοί πρόσφυγες

1916-1918 δεύτερη βουλγαρική κατοχή

Δευτέρα 8 Αυγούστου 1916 ημέρα εισβολής των Βουλγάρων στο Δοξάτο.

Από το Σεπτέμβρη του 1916 μέχρι τον Ιούνιο του 1917 ομηρία ανδρών στη Βουλγαρία

Πέθαναν κατά τη διάρκεια της κατοχής 320

Εξορίστηκαν στη Βουλγαρία 701

Επέστρεψαν από τη Βουλγαρία 619

Το Δοξάτο μένει ελεύθερο μέχρι τις 29 Αυγούστου 1916 (με το παλαιό ημερολόγιο), οπότε ανακαταλαμβάνεται από τους Βουλγάρους. Οι Βούλγαροι, σύμμαχοι αυτή τη φορά της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιτέθηκαν εναντίον της Ανατολικής Μακεδονίας στα τέλη Αυγούστου και όταν οι ελληνικές δυνάμεις έλαβαν εντολή (στο όνομα της «ουδετερότητας», δηλαδή της μη εναντίωσης στη Γερμανία) να μην εμπλακούν σε σύγκρουση, μπήκαν στην Καβάλα και την κατέλαβαν. Το Δ’ Σώμα Στρατού, που στρατοπέδευε στην πόλη, αιχμαλωτίστηκε ολόκληρο και μεταφέρθηκε στη Γερμανία. Παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η δεύτερη βουλγαρική κατοχή, σκληρή και καταστροφική όσο και η πρώτη, συχνά δε περισσότερο από αυτήν, διήρκεσε μέχρι το Σεπτέμβριο του 1918, όταν η Βουλγαρία συνθηκολόγησε

 

1919: Ίδρυση του Αγροτικού Συνεταιρισμού «Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ» με πρώτο πρόεδρο τον Ιωάννη Παπαϊωάννου.

    Το Δοξάτο συστάθηκε ως κοινότητα το 1919 και αποτελούνταν από τους οικισμούς Δοξάτο, Μπόριανη ( Άγιος Αθανάσιος), Μπουνάρμπασι (Κεφαλάρι) και Εφτελιά με έδρα το Δοξάτο.     Το 1922 ο οικισμός Μπόριανη αποσπάστηκε από την κοινότητα Δοξάτου και αποτέλεσε την κοινότητα Μπόριανης.Το 1927 ακολουθεί  η Εφτελιά. Το 1928 με 1930 και το Κεφαλάρι αποσπάστηκε από το Δοξάτο και προσαρτήθηκε στην κοινότητα του Αγίου Αθανασίου.

 

 

1919 Υπηρεσία Ανοικοδομήσεως Αν. Μακεδονίας και Θράκης

1923 σχέδιο ρυμοτομικό  Δοξάτου

1924-1929 «χρυσή περίοδος»

 

1924: Προσφυγικός συνεταιρισμός «Δήμητρα»

1926: Καπνεργατικό συνέδριο στον Πειραιά. Συμμετοχή του Κων. Γεράκη.

Ο Σύλλογος Εθνικής Φυσικής Αγωγής “ΟΙ ΦΙΛΙΠΠΟΙ”  (φωτογραφία 1927)

από τις αρχές του 20ου αιώνα, τίμησε με συνέπεια τα αθλητικά ιδεώδη.

 

1926-27: Μύλοι Φραγκούλη

Επιχειρήσεις της οικογένειας Παπουτσή. Πρόσφυγες από τη Στράντζα Θράκης. Λειτούργησε ως αλευρόμυλος και στη συνέχεια ως πρώτη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην περιοχή από το 1927 μέχρι τις αρχές του 1950. Δεκαετία 1970 κονσερβοποιία.

 Αστυνομικοί του Δοξάτου μπροστά στο Ταχυδρομείο-Τηλεγραφείο (φωτογραφία 1928)

 

Από το 1928 έγινε το πρώτο αντλιοστάσιο στις πηγές Βοϊράνης με μηχανικούς τον Φρανς Μαντζιέρη και τον Κωνσταντινουπολίτη Ιάκωβο Βασιλειάδη.

Η δεκαετία του 1930 ξεκινά δύσκολα, αλλά γρήγορα παρουσιάζει πρόοδο οικονομική και εμφάνιση νέων οικοδομών στο Δοξάτο. Την ίδια εποχή αποφοιτούν οι πρώτοι σπουδαστές του Διδασκαλείου Δράμας, όπου φοίτησαν αρκετοί Δοξατιανοί. (Δημήτριος Ζάχαρης, Σωτήριος Κοτρώτσης, Ιωάννης Τσίπας, Χαράλαμπος Κοτρώτσης, Ιωάννης Κοχλιάδης κ. ά)

Στις αρχές του 20ου αιώνα ανεγείρεται ο ναός των Αγίων Θεοδώρων.

Η αγιογράφησή του γίνεται στα 1929. Σήμερα διασώζεται μόνο ένας ευαγγελιστής στο σφαιρικό τρίγωνο του τρούλου.

Της ίδιας σχολής (Ναζαρηνής) διασώζεται μία εικόνα της αποκεφάλισης του Ιωάννου του Προδρόμου (ιδιωτική συλλογή).

 

1932: Συλλαλητήρια γηγενών και προσφύγων διεκδικώντας, οι μεν  μια ανακούφιση από την πολιτεία για το ζήτημα των ομήρων του 1917 και οι δε τα ανταλλάξιμα των περιουσιών που άφησαν στην πατρίδα.

Επίσκεψη Βενιζέλου στο Δοξάτο.

Πρόεδρος ο Οθωναίος Θεοφάνης

1935: Η περιοχή ζει πάλι την πολιτική κρίση. Το κίνημα του Βενιζέλου βρίσκει θερμούς υποστηρικτές ανάμεσα στους πρόσφυγες, που είναι στην πλειοψηφία τους Βενιζελικοί. Στην οικία φιλόξενων προσφύγων βρίσκει προστασία ο νομάρχης Σερρών Ηλίας Γαϊτανάρος από τις Σέρρες για το δύσκολο δίμηνο των διώξεων. Οικία Θεοδώρου και Μαρίας Αμβροσιάδη «.Στις 7:30 μ.μ. αναχώρησε βιαστικά από το διοικητήριο ο νομάρχης της Επανάστασης Ηλίας Γαϊτανάρος με τη συνοδεία δύο οπλοφόρων»

1936: Ο Συνεταιρισμός «Αναγέννηση» προσχωρεί στην «Πρόοδο» με γραμματέα τον Δασκαλάκη και την υποστήριξη του αναγεννητικού έργου του κυβερνήτη Μεταξά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1941-1944

1940-41: Ερανική προσφορά του συνεταιρισμού «Ευδαιμονία» για τον αγώνα του Έθνους. Κατατίθενται στην Αγροτική τράπεζα 245.079 δρχ. Την ίδια εποχή γίνεται επίσκεψη του υφυπουργού συνεταιρισμών Αλιβιζάτου στο Δοξάτο.

 

Από τις πρώτες ένοπλες  εξεγέρσεις στην Ευρώπη αυτή του Δοξάτου

29 Σεπτέμβρη του 1941

Ομηρίες , ντουρντουβάκια 1943   8 μήνες

Γκόλνας Σωτήριος,Νότας Κλεάνθης,Κατσίκας Μιχάλης,Μιχαηλίδης Παναγιώτης,Χατζησπάσος Κωνσταντίνος,Δημητριάδης Ιωσήφ,Ράιτσος Κων/νος

Βεζυρτζής Μιχάλης,Κοτζαγιώργης Αθανάσιος,Φιλιππίδης Βασίλειος.Νικολαΐδης Νικόλαος

Τασλής Βίκτωρ,Καλαϊτζής Δημήτριος,Γρηγόριος Μαλέας.Κων/νος Πολυχρονάκης

Δήμος Παπατζικάκης,ΧριστοφυλλάκηςΕυάγγελος

Μάιος 1945: Δηλώσεις για τις ζημιές που υπέστησαν οι πολύπαθοι Δοξατινοί

3 Σεπτεμβρίου 1945: Έγκριση προσφοράς 13.000 δρχ από τον Αγροτικό Συνεταιρισμό «τιμής ένεκεν» για την ανέγερση μνημείου των πεσόντων.

Από το 1949 και μέχρι το 1951 διετέλεσε πρόεδρος ο Μενέλαος Μουμτζής. Το 1952 πρώτος Δήμαρχος γίνεται ο Βασίλειος Μουμτζής

Δήμαρχος ο Ζιγγίλης. Το 1958 διατηρούσε και αυτός φούρνο και παντοπωλείο.

Αργότερα θα εκλεγεί δήμαρχος ο δάσκαλος Σωτήρης Κοτρώτσης.

 

1946-49: Συνεταιρισμός Αποκατάστασης Ακτημόνων Καλλιεργητών (ΣΑΑΚ) οι «Φίλιπποι».

Άδειες συγκέντρωσης μελών συνεταίρων από την αστυνομική υποδιοίκηση Δοξάτου στην αίθουσα του Συνεταιρισμού αλλά και στον κινηματογράφο Παλλάς.

Προβλήματα με σκηνίτη βοσκό στο αγρόκτημα Φιλίππων.

Αλληλογραφία και υπομνήματα με αρμόδια υπουργεία και πολιτικά κόμματα, όπως του Γ. Παπανδρέου και των Φιλελευθέρων.

Δικαστικές αποφάσεις υπέρ του κτηνοτρόφου και μια σειρά εγγράφων από τη Διεύθυνση Γεωργίας. Η λύση του προβλήματος θα δοθεί από το Υπουργείο τον Αύγουστο του 1947 με εξαίρεση του κτηνοτρόφου από το ενοικιοστάσιο.

Υπάρχει ακόμη μια αλληλογραφία με τον Υπουργό Γεωργίας για το θέμα των Γεωμόρων. Μια μορφή φορολογίας επιπρόσθετη για τους γεωργούς, που υποχρεώνονταν να καταβάλουν το γέννημα αρχικά και αργότερα το αντίτιμο του γεννήματος, που απαιτείτο για την σπορά της επόμενης χρονιάς (είχε δεν είχε σοδειά το χωράφι). Η φορολογία αυτή καταργήθηκε τον Ιούλιο του 1950 και οι γεωργοί ζητούσαν την επιστροφή των χρηματικών ποσών που είχαν καταβληθεί τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου

Τα δάνεια που δικαιούνταν οι συνεταίροι ήταν τα πλασματικά και τα καλλιεργητικά.

Επιχειρήσεις άλλες είναι, τα γνωστά κεραμοποιεία, που πρόσφεραν θέσεις εργασίας σε αρκετούς Δοξατινούς Τον Σεπτέμβρη του 1921 ήρθε από την Κεσσάνη

Το 1947  ιδρύεται παράρτημα Γυμνασίου Θηλέων Δράμας με τις τρεις πρώτες τάξεις αρχικά και αργότερα οκτατάξιο του οποίου η ανέγερση τελείωσε το 1961. με σύσταση ερανικής επιτροπής Στεγάστηκε σε τρεις αίθουσες στο χώρο του Δημοτικού καθώς και σε δύο αίθουσες στο σπίτι της οικογένειας Παπαϊωάννου. Φοιτούσαν μαθητές από όλες τις γύρω περιοχές: (Κρηνίδες, Καλαμπάκι, Λυδία, Κύργια, Καλαμώνας, Κεφαλάρι, Άγιος Αθανάσιος κ.α.).

 

    Η Ηρωική και μαρτυρική πόλη και τιμής ένεκεν ονομάστηκε “Δήμος Δοξάτου” και έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων. Λόγω της θυσίας των κατοίκων του Δοξάτου η Ελληνική πολιτεία τίμησε το Δοξάτο και τους κατοίκους του και σύμφωνα με το Β./ (ΦΕΚ 68/1949 τ.Α) η κοινότητα Δοξάτου αναγνωρίστηκε “τιμής ένεκεν” σε Δήμο Δοξάτου.

 

Τιμήθηκε το Δοξάτο με Βασιλικό διάταγμα του 1945

Με Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών το 1985

Και με Προεδρικό Διάταγμα το 1998 χαρακτηρίστηκε ως «Μαρτυρική Πόλη».

2013 25ης

 

Το γεγονός  της Ελληνικής εθνεγερσίας  θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε σήμερα, 192 χρόνια μετά, μέσα από τη δική μας επέτειο, της δικής μας απελευθέρωσης του 1913 , γιατί τότε χάραξε για μας η πολυπόθητη ελευθερία.

Η Ελληνική επανάσταση, γεγονός που αποτελεί τον άξονα της ιστορικής συνείδησης του Νεότερου και Σύγχρονου Ελληνισμού, το σημαντικότερο των τελευταίων χρόνων, που προσδιορίζει την εθνική μας αυτογνωσία και την κρατική μας υπόσταση και συμβολίζει τους αγώνες του Ελληνικού λαού για ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Αποτελεί  ακόμη διαχρονικό παράδειγμα για κάθε αγωνιζόμενο λαό, για κάθε άνθρωπο, που μάχεται για τα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Η Επανάσταση του 1821 σφράγισε την εθνική πορεία των Ελλήνων. Ο κοινοτικός θεσμός, που στήριξε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας την οργανωτική Ελληνισμού, η Εκκλησία με τη σημαντική συμβολή της στη διατήρηση της πίστης, στη διάδοση της παιδείας, στη διατήρηση της ταυτότητας του Ελληνισμού, οι δάσκαλοι και οι λόγιοι με το εκπαιδευτικό και συγγραφικό τους έργο, οι έμποροι και οι ναυτικοί με την οικονομική τους  συνεισφορά, οι κλέφτες και οι αρματολοί με τον ένοπλο αγώνα τους ενάντια στους Τούρκους , αλλά κυρίως ο ανώνυμος λαός με τον ηρωισμό και τις θυσίες την πραγματοποίησαν .

Προάγγελος της Επανάστασης ο οραματιστής και ιδεολόγος ποιητής Ρήγας Φεραίος έσπειρε τον σπόρο της Επανάστασης με τα φλογερά του ποιήματα. Ο Θούριός του συγκινεί ακόμη.

Η Φιλική Εταιρία ανέλαβε να μετουσιώσει σε πραγματικότητα τον πόθο των Ελλήνων για ελευθερία και δημιουργία ενός κράτους, που θα στηριζόταν στις εθνικές παραδόσεις και στην οικονομική και πολιτιστική αναγέννηση. Ιδέες που εισέπραξαν ως αντιδάνειο από τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης «περί ελευθερίας και ισοπολιτείας».

Ο αγώνας των Ελλήνων υπήρξε μακροχρόνιος, άνισος με στιγμές ηρωικής κορύφωσης , με περιόδους κάμψης  και εμφυλίων συγκρούσεων. Και μετά από μεγάλες θυσίες όμως κατέληξε στη δημιουργία ενός μικρού σε έκταση κράτους, που δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες των Ελλήνων, αλλά έγινε το εφαλτήριο για την πραγμάτωση πολλών οραμάτων του έθνους.

Στο δικό μας χώρο τώρα, που αποτελούσε πάντα τον κυματοθραύστη των βαρβαρικών επιδρομών δεν είχαμε πολλά γεγονότα. Οι Τούρκοι κατέστειλαν γρήγορα όλα τα επαναστατικά κινήματα. Έτσι γρήγορα κατεστάλη και η εξέγερση στις Σέρρες.

 Γνωστή είναι σε όλους μας η δράση του Εμμανουήλ Παπά.

Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του επικεφαλής στον Αγώνα Εμμανουήλ Παπά.

 Ζητεί από τους αρχηγούς του Ελληνικού στόλου βοήθεια για τη διεξαγωγή της Επανάστασης στην περιοχή της Χαλκιδικής. (Πολύγυρος , 17 Ιουνίου).

Η επανάσταση στη Μακεδονία υπήρξε , αναμφισβήτητα , μια από τις πιο λαμπρές , αλλά ταυτόχρονα και τις πιο τραγικές σελίδες του Ιερού Αγώνα του Έθνους για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την κατάκτηση της ανεξαρτησίας.

Υπήρξε λαμπρή για:

-Τον άφθαστο ηρωισμό που επέδειξαν οι ¨Έλληνες της Μακεδονίας σε όλες τις μάχες που έγιναν στον αιματοβαμμένο τούτο τόπο επί έναν ολόκληρο χρόνο Μάιο 1821 ως Απρίλιο 1822.

-Για την ανεκτίμητη βοήθεια που προσέφεραν οι βόρειοι στους νότιους Έλληνες, απασχολώντας στη Μακεδονία τεράστιες και αξιόμαχες οθωμανικές δυνάμεις, που προορίζονταν για το αιματοκύλισμα της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου.

Ακολούθησαν τρομερές σφαγές , εξανδραποδισμοί , καταστροφές και λεηλασίες που ερήμωσαν ολόκληρες περιοχές της Μακεδονίας.

Πολλοί Μακεδόνες αγωνιστές έφυγαν τότε στη Νότια Ελλάδα, για να συνεχίσουν εκεί τον Αγώνα και να ενισχύσουν τους αδελφούς που μάχονταν για την ελευθερία και να υπηρετήσουν την Πανελλήνια Ιδέα. Οι νότιοι Έλληνες τους ονόμαζαν «Ολυμπίους»

Γι’  αυτό και αργότερα θα προστρέξουν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας πολλοί Κρητικοί και ανάμεσά τους ο Παύλος Μελάς. Γιατί δεν πρόκειται για κάποιο κοινωνικοπολιτικό αγώνα, αλλά τη συνέχιση της Παλιγγενεσίας του έθνους .

Που για τη Μακεδονία ήλθε πολύ αργότερα με τους βαλκανικούς πολέμους 1912 Θεσσαλονίκη και 1913 μετά από τα ολοκαυτώματα του Δοξάτου και την καταστροφή των Σερρών  και την 1^η Ιουλίου η 7^η Μεραρχία που προχωρά προς τη Δράμα βρίσκει ισχυρή αντίσταση στην Αλιστράτη όπου μάχεται από τις 9π.μ μέχρι τις 2μ.μ. Στη μάχη αυτή οι Βούλγαροι τρέπονται σε φυγή και  ο ελληνικός στρατός προχωρεί και ελευθερώνει τη Δράμα.

(Για τη Θράκη 1919-1920, αλλά και για άλλους δυστυχώς δεν ήρθε καθόλου!)

Αυτόν τον μακροχρόνιο αγώνα των δικών μας προγόνων τιμάμε σήμερα γιατί:

Κατά το μεγάλο συγγραφέα Καζαντζάκη

«Το Ελληνικό Γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχτρούς, ύστερα από τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει -όχι  στη λογική-

Το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.

Ευλογημένη η σπίθα αυτή, που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής κι όταν φτάσει το Γένος στο χείλος του γκρεμού βάζει φωτιά  σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα.

Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της» Κι αυτό είναι το μυστικό της

« δεν θα πεθάνει ποτέ ετούτη η ράτσα!.Όχι»

Ένα τέτοιο θάμα περιμένουμε ακόμη!

 

ομιλία 2009 25ης

 

Η Ιστορία κάθε λαού διαγράφεται μέσα από μια τροχιά πολλών αιώνων που γίνεται τόσο μακρύτερη, όσο μακρύτερα στον ορίζοντα της δόξας πάλεψε το ψέμα με την αλήθεια, η αδικία με τη δικαιοσύνη, η ομορφιά με την ασχήμια, η λευτεριά με τη λύτρωση. Και κάπου –κάπου, σημαδιακά λες, σταματά και κάνει γερές τομές στο χρόνο, νικά τον άνθρωπο και τον ξεπερνάει ακόμη και φτάνει να θεμελιώσει στιγμές, να καταξιώσει ανθρώπινες μορφές , να μνημειώσει το χρόνο.

            Έτσι και η ιστορία του ελληνικού κόσμου ζύγωσε  αποφασιστικά και θεμελιώθηκε με δύναμη στη μέρα της 25^ης  Μάρτη που σημάδεψε την ψυχή του ραγιά.

Ένας νέος άνθρωπος ξυπνούσε τώρα ύστερα από μακροχρόνιο ύπνο, ένας άνθρωπος που αποζητούσε μια καινούργια ονομασία και πετούσε αυτή που θύμιζε τη ντροπή της σκλαβιάς. Έτσι οι Ρωμιοί και «Ρωμαίικο»ρίχνονται μακριά κι ο τόπος και τα χαρτιά και η Ελλάδα γεμίζουν Έλληνες και ελληνικό. Όταν γινόταν λόγος για το λαό των προεπαναστατικών καιρών όλα τα κείμενα ξέρουν μόνο ρωμιούς και γραικούς τους ραγιάδες, όχι Έλληνες. Μα οι χρονικογράφοι του 21, οι αγράμματοι κι οι αμόρφωτοι, που δεν γνώρισαν άλλο σκολειό απ’ το σκολειό της φωτιάς ένα όνομα ξέρουν και θέλουν για τους συναγωνιστές τους: οι Έλληνες, οι αθάνατοι Έλληνες τα λιοντάρια αγαπά να λέει ο Μακρυγιάννης. Τα’ όνομα έμενε στη συνείδηση των απλών ανθρώπων σα σύμβολο λεβεντιάς και δύναμης. Πίστευαν τους Έλληνες σα στοιχειά κάποιου παλιού καιρού που τα έργα τους δείχνονται στα παλιά χαλάσματα κι ευρήματα με τις τεράστιες πέτρες, με τους πελώριους τάφους , με τα στολίδια και τα σκαλίσματα τους. Και κάτι ακόμη: για τη λαϊκή αντίληψη ήταν αθάνατοι. Χάθηκαν βέβαια κάποτε από το πρόσωπο της γης γλιστρώντας στα τάρταρα, μα ωστόσο δεν πέθαναν ποτέ. Οι Έλληνες δεν πεθαίνουν.

Μ’ αυτήν την μυθική πίστη για τους Έλληνες μπαίνει ο λαός στον αγώνα. Ο Κολοκοτρώνης , οι άλλοι αρχηγοί του, οι δάσκαλοι του γένους, οι ξένοι φιλέλληνες από τα πέρατα της γης τον βεβαιώνουν πως κι αυτός είναι Έλληνας. Ο ασήμαντος, ο ταπεινωμένος ραγιάς είναι από τη φύτρα των Ελλήνων. Ο καταφρονεμένος των ισχυρών, ο εγκαταλειμμένος από τη σύγχρονη Ευρώπη, που οι αρχηγοί της συγκροτούν την Ιερή Συμμαχία για τη διαιώνιση της νομιμόφρονης βίας, ο άνθρωπος που κατέφυγε στα φαράγγια και τις σπηλιές κι επλανιόταν αιώνες και αιώνες στα βουνά και τα όρη, ρίχνει στη μέση της ιστορίας το βάρος της παρουσίας του.

Κι είδε τότε ο κόσμος κι είδαν οι αιώνες όλα τα’ απίστευτα και αλλόκοτα κι’ όλα

όσα φαίνονται όνειρα και παραμύθια.

Γυναίκες που πολεμούν με αντρική ορμή. Αρχόντισσες που κυβερνούνε στόλους. Ανθρώπους του λαού απλοϊκούς που βγαίνουν έξοχοι πολέμαρχοι . ειρηνικές ψαροπούλες που μεταβάλλονται σε τρομερά μπουρλότα και τινάζουν στον αέρα πολεμικά με τους ναυάρχους τους. Η Ελλάδα ακέρια ένα φλεγόμενο ηφαίστειο. Και όπως ενιαίος ήταν ο πόθος κι η λαχτάρα για λευτεριά, έτσι ενιαίος ήταν κι ο αγώνας κι ενιαία η προσπάθεια των Ελλήνων, στη μητρόπολη και στη διασπορά.

Στα σκλαβοπάζαρα της Σμύρνης  , της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας, οι ξεσπιτωμένοι , , άνδρες , παιδιά, γυναίκες  σμίγουν το δάκρυ του κοινού σπαραγμού και της κοινής νοσταλγίας για τη χαμένη πατρίδα. Η Ελλάδα προσδέχεται ενωμένη την Ανάσταση, καθώς ενωμένη είχε δεχτεί και τα μαρτύριο , ένα μαρτύριο που πάντα ανακουφιζόταν απ’ την ελπίδα σε μια Ανάσταση, που την περίμενε σε κάθε βήμα ο Σταυρός. Κανείς όμως δεν μπορεί να ιστορήσει τα ανιστόρητα της εννιάχρονης πάλης γεγονότα χωρίς να υστερήσει ολοφάνερα από το δίκαιο μέτρο μήτε και να το ξεπεράσει. Και ακόμη πιο δύσκολο να αναφέρει κανείς όλους τους ξεχωριστούς πολέμαρχους της στεριάς ή τους θαλασσομάχους ήρωες και παράλληλα τις ξεχωριστές τοποθεσίες και γωνιές της ματωμένης γης που σημαδεύτηκαν από το θρύλο. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να σταθεί ούτε στον γέρο του Μοριά , όσο και αν κατάφερε με την αξιοσύνη του μυαλού του και τη σβελτάδα του σπαθιού κα παγιδέψει περίτεχνα το Δράμαλη και να συνεφέρει χτυπώντας με τη βία τους προσκυνημένους. Ούτε πάλι θα ζυγώσει για να αφουγκραστεί των Τούρκικων καραβιών τα μπουρλότα που τινάχτηκαν στον αέρα από τον αλάθητο τορπιλητή.

Σταματά όμως στις μορφές όλων των αγνώστων Μαρτύρων που με το αίμα τους ξαναβλάσταινε το δένδρο της λευτεριάς και ξαναγεννήθηκε το δουλωμένο πνεύμα του ραγιά. Αλλά στις περιπτώσεις αυτές δεν λειτουργεί μόνο η ανθρώπινη μνήμη. Παράλληλα μ’ αυτή και πέρα απ’ αυτή αυθόρμητα γεννιέται κι ο πόνος σαν αντιστήλη για ανέβασμα. Έτσι οι τρυφερές μορφές του Δραγατσανιού δεν αποτελούν απλώς αδύναμες μινιατούρες κάποιας ιστορικής πραγματικότητας. Τους ύμνησε ο Κάλβος με την ποιητική του μούσα και μαζί του σήμερα τους στέλνουμε ένα δάκρυ, ένα απλό δάφνινο στεφάνι. Κι’ έπειτα η σκέψη μας αγκαλιάζει τους υπερασπιστές του Μεσολογγιού, τους ήρωες της Χίου, των Ψαρών , της Κάσου. Έτσι ο Σολωμός τραγουδούσε στους Ελεύθερους Πολιορκημένους του με λυρισμό.

«Έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη», δεν υμνούσε μόνο την αναγέννηση όλων των ζωντανών οργανισμών, αλλά και την ανάσταση και τη λύτρωση από την υποδούλωση του πνεύματος. Αυτό ακριβώς το ξαναγέννημα του ανθρώπου εκφράζεται και με την θρησκευτική πλευρά της σημερινής γιορτής. Η μέρα αυτή συνδέθηκε θρησκευτικά με το γεγονός της αναγγελίας της ενσάρκωσης του Χριστού, που έρχεται στον κόσμο , για να του χαρίσει τη λύτρωση.

Όμως ολόκληρος αυτός ο αδυσώπητος και άνισος αγώνας για να ξανακερδηθεί η χαμένη λευτεριά , όσο και αν βρήκε θιασώτες και υποστηρικτές, ανθρώπους , που  μ’ αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα έδωσαν ό, τι καλύτερο  για τη δικαίωσή του, σκόνταψε συχνά πάνω σε υφάλους που με τέχνη τοποθετήθηκαν από τους δήθεν υποκινητές του. Δεν έλειψαν ακόμη οι επιρροές από τους ισχυρούς της Ευρώπης που προκάλεσαν μίση και έχθρες στις πιο δύσκολες και κρίσιμες στιγμές.

Ο Σολωμός όμως ποτέ δεν έπαψε να τους υπενθυμίζει πως αν μισούνται ανάμεσά τους δεν τους αξίζει η λευτεριά.

Γιατί η λευτεριά πετυχαίνεται μόνο με αγώνα και θυσίες . μ’ αυτό το όραμα κατάφεραν να συνεχίσουν την προσπάθεια μ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες και φανερώθηκες τότε μπρος σ’ όλα τα έκπληκτα και κακόβουλα μάτια πως το καταπατημένο δίκιο κρύβει ατέλειωτη δύναμη, όταν γίνεται βίωση και αγώνισμα ανθρώπων οπλισμένων με πίστη και ευψυχία. Νίκησε η λευτεριά για μια ακόμη φορά και έτσι μαζί με τον ερχομό της Άνοιξης και την αναγέννηση της φύσης ένας ολόκληρος λαός ξαναγεννιόταν και ξανάβρισκε στην κοιτίδα τους απ’ που αναδύθηκε στα βάθη πολλών αιώνων.

Χρειάστηκαν βέβαια ολόκληρες εννιά άνοιξες που μέσα από δύσκολες πάντα συνθήκες και με αμφίρροπα συχνά αποτελέσματα ολόκληρη αυτή η πάλη αυτός ο αγώνας βρήκε τη δικαίωσή του, αυτήν που 400 χρόνια σκλαβιά καρτερούσε ένας ολόκληρος λαός.

Αν μια εορταστική επέτειος δεν δώσει ένα μήνυμα, ένα παράδειγμα για το σήμερα καταντά γράμμα κενό.

Το μεγάλο δίδαγμα του ‘ 21 θα ‘ ναι πάντα πως ο ελληνικός λαός αψήφησε το μέγεθος των κατακτητών και των εμποδίων , πάλεψε , κινδύνεψε, ενώθηκε, νίκησε.

 

 

 

 

 

 

Σήμερα μπροστά σε κείνο το μεγαλείο της Επανάστασης του ' 21 εμείς συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε:

"Χρειάζονται οι γιορτές; να κάνουμε παρελάσεις; ποιό είναι το νόημα των εθνικών συμβόλων;"

Εκείνη η μεγάλη ιστορική ώρα ήταν κλήση για θυσία για να ζούμε εμείς ελεύθεροι.

Στη σημερινή ζωή βέβαια δεν φωτιζόμαστε από ολοκαυτώματα.

Πού το πάθος της αρετής;

Που είναι ο ήλιος της αλήθειας να φωτίζει και να θερμαίνει τη ζωή του Έθνους;

Αντί για αγάπη για τη Πατρίδα εμείς απλά διαπιστώνουμε ότι δύσκολα καταλαβαίνει πια κανείς τις έννοιες:

φιλοπατρία, αγώνα για την ελευθερία, πίστη στην παράδοση και στα ιδανικά.

Σε μια ζωή ασφυκτική, ύποπτη, ζωή ανταλλαγμάτων , ζωή καιροσκόπων κι απαθών για την Ελλάδα ανθρώπων, ζωή που ντροπιάζει ...

Ψάχνουμε εναγωνίως και περιμένουμε να αφουγκραστούμε να βρούμε ιδανικά και πρότυπα, που εκφράζουν σωστά το Έθνος. (και ομολογουμένως υπάρχουν ανάμεσά μας)

Κι όπως πάντα εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα που σώζει την Ελλάδα (Ο Θεός σώζοι την Ελλάδα) .

Σ' αυτό το ίδιο Πνεύμα των αγώνων του Έθνους, το Πνεύμα της 25ης Μαρτίου.

Το Πνεύμα που με τη βοήθεια των καθηγητών εκφράζει η νιότη σήμερα , η γενιά των οραμάτων , η γενιά του μέλλοντος.

 

στην εφημερίδα του Δοξάτου 2009

και την ίδια χρονιά την είπε η δασκάλα Πόπη Χατζοπούλου στα Κύρια.

 

 

25 Μαρτίου Δοξάτο 2014