στιγμές

πανηγυρικός ημέρας!

Κάλβος (τά ἡφαίστεια)
Ω Έλληνες, ω θείαι

ψυχαί, που εις τους μεγάλουςκινδύνους φανερώνετεακάμαντον ενέργειαν125και υψηλήν φύσιν!Πώς, πώς της ταλαιπώρου

πατρίδος δεν πασχίζετενα σώσητε τον στέφανοναπό τα χέρια ανόσια135ληστών τοσούτων;

 Όταν κρίνεται ἡ ελευθερία και ἡ αξιοπρέπεια του ανθρώπου φανερώνονται τα υψηλά!

Σήμερα, αν και υπονομεύεται ἡ εθνική μας ανεξαρτησία, περιορίζεται ἡ λαϊκή κυριαρχία και δοκιμάζεται ἡ αξιοπρέπεια μας, αρνούμαστε να πάρουμε θέση.  Έλειψαν οι συνεπείς πράξεις, περιφρονήθηκε το ήθος τής εντιμότητας και  μας εγκατέλειψαν ἡ γενναιότητα και ἡ πίστη.

Όταν κλονίζεται όμως ἡ Πατρίδα, ευθύνη έχουμε όλοι. Όταν απογοητεύονται οἱ νέοι μας, οφείλουμε νά αγωνιστούμε γιά νά ξαναρθεί ἡ ἐλπίδα.

ποιά είναι τα εφόδια μας σήμερα;

Αντλούμε σήμερα κουράγιο και δύναμη από τις οριακές στιγμές του Έθνους. Τους μεγάλους αγώνες , όπως αυτή της εθνικής Παλιγγενεσίας! Της ευ-αγγελίας: το χαρμόσυνο άγγελμα για ραγιάδες και χριστιανούς, της Ανάστασης και της λύτρωσης!

Αμέσως μετά την άλωση της Πόλης ξεκινά ο αγώνας ενάντια στον κατακτητή, εκμεταλλευόμενοι τα προνόμια που παραχωρήθηκαν στο Πατριαρχείο, (προφανώς για εσωτερική φθορά και μόνο). Αγώνας διατήρησης της ταυτότητας, που είχε ήδη κινδυνέψει από  Φράγκους, κ.α. και το είχε βιώσει η ρωμιοσύνη.

Στον αγώνα αυτό είχαν όμως μια σιγουριά, εξαιτίας της υπεροχής του ελληνικού πολιτισμού. Αλλά και η βιαιότητα από την πλευρά των κατακτητών  (με παιδομάζωμα, κλείσιμο εκκλησιών και σχολείων), χαλύβδωσε τις συνειδήσεις των Ελλήνων και το αγωνιστικό τους φρόνημα.

-Η παράδοση, η λατρεία και οι γιορτές με τα τραγούδια και τα μοιρολόγια και τους θρύλους για τον μαρμαρωμένο βασιλιά, τα σχολεία ανοικτά ή κρυφά  κράτησαν  τον Ελληνισμό και τη χριστιανοσύνη, απέναντι στον αλλόθρησκο και τον κατακτητή. ῾Η ᾿Εκκλησία μέ τήν πίστη καί τήν ενοριακή ζωή. Οἱ κοινότητες μέ τή σχετική αυτονομία τους καί τό αλληλέγγυο.

-Μια νέα αστική τάξη εμπόρων και καραβοκύρηδων που με την άνεση και την οικονομία είχαν και τη δυνατότητα να ταξιδέψουν και αρκετοί να γίνουν αργότερα Δάσκαλοι του Γένους και πολεμιστές.

-Αλλά και η φύση της Ελλάδας με τα κακοτράχαλα βουνά διευκολύνει τη δημιουργία ένοπλων σωμάτων που ζούσαν ελεύθερα και άρχισαν έναν αγώνα. Οἱ αγωνιστές τῶν βουνών, οἱ Κλέφτες, μέ τό ηρωικό τους πνεύμα και οι Αρματολοί.

-Οι Έλληνες της διασποράς με μόρφωση και πλούτο και διάδοση της ελληνικής σκέψης και ιστορίας. Φαναριώτες αναλαμβάνουν θέσεις ηγετικές στις γύρω χώρες, στηρίζοντας τη διάδοση του ελληνικού πνεύματος.

-«ως πότε, λέει σέ προσευχή του ὁ ᾿Ηλίας Μηνιάτης, το τρισάθλιον Γένος των ῾Ελλήνων έχει νά ευρίσκεται στα δεσμά μιᾶς ανυπόφερτου δουλείας»;
-Ελληνική παιδεία καί γλώσσα ετοιμάζουν τή νέα γενιά γιά τόν ἀγῶνα τῆς απελευθέρωσης, σφυρηλατώντας ἀκμαία εθνική συνείδηση, που να εκφράζεται μέ την ορθόδοξη πίστη καί μαρτυρία, γιατί πολλές φορές μόνο η πίστη διαφοροποιούσε τον Έλληνα ραγιά από τον κατακτητή. Ονόματα τοῦ ῾Αγίου Νικόδημου τοῦ ῾Αγιορείτου, τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Δ. Καταρτζῆ (Φωτιάδη), τοῦ Ρήγα Βελεστινλῆ, τοῦ ᾿Ανωνύμου τοῦ ῞Ελληνα, τοῦ Κοραῆ καί τοῦ ᾿Αλέξανδρου ῾Υψηλάντη, πού μαζί μέ δεκάδες καί εκατοντάδες άλλους, ἀπό τή δουλωμένη Χώρα καί τή διασπορά, πρίν τήν ᾿Επανάσταση αναζωπύρωσαν τήν ελληνική παιδεία καί τήν προσδοκία τῆς ελευθερίας. Τόνωσαν τό φρόνημα, θέριεψαν τήν ἐλπίδα τοῦ εθνικού καί χριστιανικού λυτρωμού.

Ο Προάγγελος της Παλιγγενεσίας,  ο μεγάλος οραματιστής, ο Ρήγας Φεραίος και το επαναστατικό του σχέδιο.

Ως πραγματικός ηγέτης ο Ρήγας φρόντισε την προετοιμασία της επανάστασης  με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδας και των άλλων βαλκανικών λαών από την Οθωμανική τυραννία.

-Έδωσε σημασία  στην ανύψωση πρώτα του ηθικού των σκλαβωμένων κατά την εφαρμογή του επαναστατικού σχεδίου, χρησιμοποιώντας τα δυο σημαντικά μέσα, την επικοινωνία, τον ήχο και την εικόνα.

 -Εξέδωσε την εικόνα του Μ. Αλεξάνδρου με 4 στρατηγούς και 4 παραστάσεις από τα κατορθώματά του, ως πρότυπο ανδρείας και αποφασιστικότητας

Αλέξανδρε τώρα να βγεις

Από τον τάφο και να ιδείς

Των Μακεδόνων την ανδρεία τη μεγάλη

Πως τους εχθρούς νικούν

Με χαρά στη φωτιά

Σε μια εποχή που όλοι υμνούσαν τον Ναπολέοντα ως ελευθερωτή των λαών, ο οποίος βρισκόταν δίπλα στη σκλαβωμένη Ελλάδα, ο Ρήγας δεν έγραψε, δεν τον ύμνησε.

Αντίθετα τύπωσε την εικόνα του Μ. Αλεξάνδρου προσφέροντας την ως πρότυπο στους Έλληνες.

Στο έργο του «Νέος Ανάχαρσης»  αναφέρεται στην ένδοξη ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Και φυσικά με τον Θούριό του που ακόμη τραγουδιέται, αλλά και λειτουργεί και σήμερα ως Εμψυχωτής από κάθε σκλαβιά και εξάρτηση.

Η ελευθερία είναι αξία ανώτερη ακόμη και από τη ζωή. Προτρέπει όλους τους λαούς των Βαλκανίων να ριχτούν στον ιερό αγώνα.

Ανυψώνει το ηθικό τους και καταρρίπτει ως μύθο, την πεποίθηση για το αήττητο των Οθωμανών. Μεταφράζει το Γερμανικό «στρατιωτικό εγκόλπιο» για να είναι ετοιμοπόλεμοι οι Έλληνες όπως οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες, οι νησιώτες νοικοκυραίοι και οι τσομπαναραίοι στα βουνά, αλλά  άλλοι στα Βαλκάνια. Στηρίζεται στις ντόπιες γηγενείς δυνάμεις των σκλαβωμένων και όχι στις μεγάλες δυνάμεις. Πίστευε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις θα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους και  μόνο.

Στη θέση του Οθωμανικού δεσποτισμού έβαλε τη νέα τάξη των πραγμάτων στο βαλκανικό χώρο με  την εφαρμογή δημοκρατικών του σχεδίων. Κα τα όνειρα του Ρήγα αποτυπώνονται και σήμερα στη Χάρτα που κοσμεί τα σχολεία μας και όσους οραματίζονται Βαλκάνια, Ορθοδοξία, ενότητα και ειρήνη!

Μέ μεγάλες θυσίες οἱ ῞Έλληνες θεμελίωσαν την ελευθερία σε πολλές περιοχές του ῾Ελληνισμού. ᾿Αποτίναξαν το ραγιαδιασμό και τη δουλεία με ασυνήθη γενναιότητα. ᾿Ανέκτησαν την αυτοπεποίθησή τους. Τήν ελευθερία τους υπέγραψαν με το αίμα και προσφέροντας τό βιός τους αγωνιστές, όπως ὁ ῾Υψηλάντης, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ ᾿Ανδροῦτσος, ὁ Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα, Μαυρογένους ,οἱ Μαυρομιχαλαῖοι, ὁ Νικηταρᾶς και χιλιάδες άλλοι γνωστοί καί άγνωστοι,

Αλλά φευ  η διαφορετική εκτίμηση….. για το συμφέρον της πατρίδας, οδήγησε σε ενέργειες υπερβολικής φιλοπρωτίας. Διχόνοια, διχασμό.

Οι εχθρότητες αυτές των αγωνιστών που οφείλοντο προ πάντων στη διαφορά ιδιοσυγκρασίας και ιδεών των αρχηγών, ξεπέρασαν σχεδόν κάθε όριο οξύτητας κατά το 1824.

 Καί τότε τά ξένα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν από τούς λίγους στον εμφύλιο σπαραγμό. Τα δάνεια, πού υπογράφτηκαν με τοκογλυφικούς όρους, έγιναν θηλιά στο έθνος καί προκάλεσαν πολιτική εξάρτησή από τούς δανειστές και συχνά στρατιωτικές επεμβάσεις στήν ῾Ελλάδα.

Σήμερα :Δεν αγιοποιούμε τούς αγωνιστές, αλλά σεβόμαστε τίς θυσίες τους. Δέν αποκρύπτουμε τις αδυναμίες τους, γιατί προκάλεσαν διχασμούς φαρμακερούς και τον εμφύλιο πόλεμο. ῞Ομως οφείλουμε να αναβαπτιστούμε στο πνεύμα τῆς θυσίας τους «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος την ελευθερία». Και νά συστρατευτούμε γιά τήν κοινή προκοπή, ταπεινώνοντας τόν εγωϊσμό  καί τήν ιδιοτέλεια,

Είναι χρέος μας, με σύνεση και τόλμη, να θωρακίσουμε τη Δημοκρατία  με το

απελευθερωτικό πνεύμα, όπως εμπνέει ἡ παράδοσή μας, με σκληρή δουλειά και εθνική αλληλεγγύη και να ανατρέψουμε τη νέα εξάρτηση πού επιβλήθηκε στην ῾Ελλάδα.

Με ποια δυναμική; Κατά τον στοχαστή και φιλόσοφο μα και Θεολόγο κ. Γιανναρά

«Η δυναμική του ελληνισμού από την πρώτη στιγμή ήταν η πόλις. «Το μετέχειν κρίσεως και αρχής», να είσαι πολίτης, ενεργός, μέτοχος στο γίγνεσθαι. Το να περιπέσουμε στον ατομοκεντρισμό όπου κυριαρχεί το άτομο και οι ανάγκες, οι απαιτήσεις, οι ορμές του ατόμου, τότε επικρατεί ένας μηδενισμός, όπως σήμερα. Τα πάντα είναι χρησιμότητα, κατανάλωση, δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει πραγματική χαρά ζωής. Γιατί μόνο εάν ψηλαφείς ένα νόημα στη ζωή σου, μπορείς να έχεις χαρά ζωής. Διαφορετικά η χαρά της ζωής είναι η κατανάλωση που τότε πρόκειται για έναν πολιτισμό που κολακεύει τα ένστικτα, τον εγωτισμό, τον ναρκισσισμό.

Πώς θα ξαναβρούμε τον τρόπο της ελληνικότητας;

Αυτό θέλει μια καλλιέργεια, μια άλλη σχολική αγωγή και μια διαφορετική αγωγή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Να τον ξαναβρούμε, όχι γιατί πρέπει, ούτε επειδή είναι καλύτερος, αλλά για να δούμε εάν μας δίνει πραγματική χαρά ζωής. Με την μετοχή μας στο αγώνισμα της πόλεως, της συνύπαρξης. Με έναν ψυχισμό, μια σχέση των ανθρώπων, με την  αποδοχή του άλλου «ως προσώπου κατ’ εικόνα του Θεού», με  ταπείνωση και παραίτηση από το εγώ.

Με ένα τρόπο απλό σαν αυτόν που ο ελληνισμός σώθηκε στα 400 χρόνια σκλαβιάς, με το άναμμα του καντηλιού, το ζύμωμα του πρόσφορου, του αγιασμού και κυρίως του εκκλησιασμού,  που ήταν το κεντρικό κοινωνικό γεγονός, ήταν γιορτή, ήταν πανήγυρις».

Γένοιτο!

Ευχαριστώ!