Ημέρας αναμνήσεις

"Πολυτεχνείο 1973-2008.

35 χρόνια μετά.

Οι νέοι συγκινούνται, συμμετέχουν παρακολουθούν.

Συγκινούνται, συνεπαίρνονται από τους στίχους, αλλά περισσότερο από τη μουσική.

Μιλάνε στην καρδιά τους τα τραγούδια.

Άλλα επαναστατικά, άλλα λιγότερο, μερικά μπορεί να ξεφεύγουν και από το πνεύμα της ημέρας. Στο τέλος της γιορτής η ορχήστρα στους νέους.

Τα κείμενα και τα ποιήματα προσελκύουν λιγότερο.

Αρχειακό υλικό. Ντοκουμέντα. Η ιστορία ολόκληρη από το 1967 μέχρι και  το 1974.

Τόποι εξορίας, απαγορεύσεις, βασανιστήρια, αντίσταση και τέλος η ηρωική εξέγερση των νέων του Πολυτεχνείου.

Συνθήματα πρωτότυπα. Μπορούν να αφυπνίσουν άραγε συνειδήσεις;

«Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι……αλλιώς τη βάψαμε»

Αλλού

«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή. Η λάμψη της εξέγερσης είναι παντοτινή».

Και αλλού.

Τα στεφάνια, τα λουλούδια,  οι δηλώσεις.

Μια αναθηματική στήλη που μεγάλωσε για να δεχθεί περισσότερα ίσως στεφάνια.

Οι νέοι μπορεί και να προσπερνάνε. Μπορεί και ανέμελα να τρώνε παραδίπλα τα σάντουιτς. Υπάρχουν όμως και απλοί άνθρωποι που κοντοστέκονται. Η γιαγιά περιγράφει την ιστορία της αντίστασης στον εγγονό. Δίπλα βρίσκεται και το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης. «Αυτός είναι ο αντάρτης».

Ας μη μείνουμε μόνο στα τραγούδια.

Ας κάνουμε ένα βήμα μπροστά".

Σταθμός στη ζωή μας οι επέτειοι.

Η επανάληψη δεν φυραίνει το νόημα. Φορτίζει την σκέψη μας, εμπνέει και τονώνει το φρόνημα.

«Πολυτεχνείο» Νοέμβρης του 1973, νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Αρχή του τέλους μιας επτάχρονης σκοτεινής περιόδου του τόπου μας.

Μηνύματα θεμελιώδη όπως: Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.

Ζητούμενα ακόμη και σήμερα!!

Το ψωμί βγαίνει πάρα πολύ δύσκολα και σε πολλά σχολεία χρειάζεται και πάλι συσσίτιο για να μην λιποθυμούν οι μαθητές από την πείνα.

Γονείς άνεργοι και παιδιά χωρίς τα απαραίτητα εφόδια περιμένουν την στήριξη της πολιτείας και την φιλανθρωπία της κοινωνίας.

Η Παιδεία, που μόνο αυτή διαμορφώνει φιλελεύθερες προσωπικότητες, ακόμη χωλαίνει και η οικογένεια πληρώνει δυσβάσταχτα ποσά στην παραπαιδεία, επενδύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο στο μέλλον των παιδιών. Ένα μέλλον όμως άγνωστο και αβέβαιο κι’ αυτό γιατί:

Τα καλύτερα μυαλά, οι καλύτεροι επιστήμονες αναγκάζονται να μεταναστεύσουν και πάλι. Επένδυσε η οικογένεια, επένδυσε η πολιτεία για τις σπουδές τους, απολαμβάνουν όμως τις πολύτιμες υπηρεσίες τους άλλοι!

Η ελευθερία, τέλος, η κορυφαία των εννοιών που τόσοι αγώνες έγιναν στο βωμό της. Η ελευθερία για την οποία ο τόπος μας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Έγινε άγαλμα, ποίημα, εθνικός Ύμνος, έργο τέχνης.

Αυτή η ελευθερία που ενέπνευσε πολλούς και κυρίως τους νέους,

αυτή η ελευθερία δυστυχώς πολλές φορές εκλείπει…

Δοκιμάζεται  πολλές φορές και πληγώνεται το αυτεξούσιο, η ελευθερία σκέψης και του λόγου

Και πάλι μπροστάρηδες  οι νέοι στον αγώνα για τη διεκδίκηση της ειρήνης, της ελευθερίας,  της δημοκρατίας και κυρίως της αξιοπρέπειας και της διαφύλαξης κάθε αγαθού και κληρονομιάς που μας παραδόθηκε και οφείλουμε με κάθε τρόπο να διαφυλάξουμε!