Η μάνα στη λογοτεχνία

Η μάνα στη λογοτεχνία

Ο παιδαγωγικός ρόλος της μάνας και της οικογένειας ευρύτερα.

«Δεν φτάνει μόνο να γεννήσεις ένα παιδί , πιο πολύ είναι να το μεγαλώσεις, να το ζήσεις να το πονέσεις. Ο πόνος είναι μετά….» είναι τα λόγια της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδου στο έργο της «ο Δρόμος είναι η χαρά»

Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στη θυσία  της μάνας, στον παιδαγωγικό ρόλο της μάνας και της γιαγιάς.

«κι αν δεν είπα παραμύθια σε παιδιά και σε εγγόνια. Δεν τους θήλασα μόνο γάλα, αλλά και παραμύθια τους θήλασα». Μέσα από τα παραμύθια ξετυλίγεται η ιστορία του τόπου μας.

Παιδί της Μικρασιατικής καταστροφής ζει στη συνέχεια τα δύσκολά χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου και τα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας .

 Διδάσκει την ιστορία του τόπου η ηρωίδα.

«να κάνετε την ιστορία του τόπου μας παραμύθι , τραγούδι για να τη μάθουν τα παιδιά.

Η μάνα της Θράκης. Αγρότισσα κυρίως με ιδιαίτερη φροντίδα για τα παιδιά της. Ακολουθεί τον πατέρα στο χωράφι και συνεχίζει στο νοικοκυριό. Αλλά κατέχει και τον πλούτο της φύσης,  τις συνταγές  , τα γιατροσόφια και τα βοτάνια .

Στοργική μητέρα, ήσυχα και αθόρυβα επιτελεί το έργο της.

Ακόμη και τα κάλαντα των Χριστουγέννων στην Παναγιά μας επικεντρώνονται, στη γέννα και στο ρόλο της Αγίας Μητέρας.

Η μάνα του Πόντου. Η αγωνίστρια και  δωρική μάνα που μάχεται στα κακοτράχαλα βουνά του Πόντου. Αλλά και η μορφωμένη στο Παρθεναγωγείο της Τραπεζούντας. Οι γυναίκες της επτάκωμης Σάντας.

Και τέλος η γυναίκα του Δοξάτου

Νοικοκυρά , αλλά και αγωνίστρια. Πολλές φορές έμεινε μόνη, μαυροφορεμένη. Τρεις εισβολές με σκληρή κατοχή, δύο ομηρίες , δύο ολοκαυτώματα. 

Μόνη ανατρέφει τα παιδιά της και καλλιεργεί και τον καπνό. Καταληστεύεται και χάνει όλα τα υπάρχοντά της, αλλά στέκει πάντα ορθή.

 Ξερακιανή, μαυροφορεμένη, έχουν στεγνώσει πια τα δάκρυά της, αλλά πάντα περήφανη, αγέρωχη, έχοντας ψηλά το κεφάλι, γιατί έκανε το χρέος της.

Η ιστορία μας άφησε παρακαταθήκη αυτές τις φωτογραφίες, που ταξίδεψαν παντού, έγιναν αφίσες, πρωτοσέλιδα στις ξένες εφημερίδες.

Είμαστε και εμείς σήμερα περήφανες, γιατί ήταν και είναι τα πρότυπά μας!

«Τύψεις», Ντίνος Χριστιανόπουλος

«…μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ” ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή ξενυχτισμένη και χλομή.»