και συνταγές στα Νέα Δοξάτου

 

Ναός Αγίας Aικατερίνης και Παρασκευής

 

Στο ναό Αγίας Παρασκευής Δοξάτου, που βρίσκεται επί του κεντρικού δρόμου Δράμας – Καβάλας, δωρεά του αείμνηστου γιατρού Χατζηβασιλείου Γεωργίου, παραμονή της εορτής της Αγίας, τελέστηκε αρχιερατικός εσπερινός με τον επίσκοπο κ. κ. Παύλο. Ο σεβασμιότατος, στο κήρυγμά του, μίλησε με απλό και περιεκτικό λόγο και είπε λόγια από καρδιάς.

Μίλησε για την Αγία Αικατερίνη, για τη δωρεά του ναού από τον αείμνηστο γιατρό Χατζηβασιλέιου Γεώργιο και αναφέρθηκε σε σύγχρονα προβλήματα.

Εκείνο που κράτησα ιδιαίτερα στο νου και στην καρδιά μου ήταν η φράση του επισκόπου: «Ο Χριστός το μόνο που θέλει από εμάς είναι να του δώσουμε την καρδιά μας».

Ανήμερα της γιορτής της Αγίας Αικατερίνης λειτούργησε στο ναό ο πατέρας Ιωάννης, ο αγαπητός και σεβαστός σε όλους μας ιερέας.

Η βυζαντινή χορωδία με πρωτοψάλτη τον Κυριάκο Τοπαρλάκη, πλαισιώθηκε και από γυναικείες φωνές των μαθητριών του.

Ο ναός γέμισε με ευλαβείς προσκυνητές στη χάρη της Αγίας Αικατερίνης.

«Τιμή Αγίου, μίμησις Αγίου».   

  

Ελληνικά νομίσματα κατά την Τουρκοκρατία.

 

Νόμισμα από τον  Άγιο Αθανάσιο στο Δοξάτο.     Νόμισμα 5 παράδων από τον Άγιο Γεώργιο στο Οφρύνειο της Τρωάδας. Η περίοδος μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και την ολοκλήρωση της Οθωμανικής κατάκτησης της κυρίως Ελλάδας νομισματικά δεν μπορούσε παρά να σημαίνει την διακοπή κυκλοφορίας του υπέρπυρου και την αντικατάστασή του από τις κοπές της νέας Οθωμανικής διοίκησης. Η ιστορία της μετάβασης αυτής είναι αρκετά ενδιαφέρουσα όμως αυτό που προξενεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η ύπαρξη ελληνικών "νομισμάτων" ακόμα και κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Βέβαια δεν πρόκειται για κοπές που έγιναν από την επίσημη διοίκηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ούτε και είχαν γενική κυκλοφορία μεταξύ των υπόδουλων χριστιανών. Είναι περιορισμένες τοπικές εκδόσεις των Ελληνικών κοινοτήτων καθώς επίσης και εκδόσεις από την εκκλησία, εκκλησιαστικά νομίσματα δηλαδή, που χρησιμοποιούνταν πάντα σε μικρή εμβέλεια από τους χριστιανούς. Για να καταλάβουμε τις εξελίξεις που δημιούργησαν τις απαραίτητες συνθήκες και προϋποθέσεις για να εκδοθούν αυτά τα τοπικά "νομίσματα" είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε τα οικονομικά της αυτοκρατορίας καθώς και τους νόμους και τους θεσμούς της. Από το 1566 περίπου άρχισε η διαρκής μείωση του ασημιού που περιείχαν τα Τουρκικά ασημένια νομίσματα. Έτσι ενώ ένα ακτσέ είχε σταθερή περιεκτικότητα ασημιού από το 1491 μέχρι το 1566, στα 1619 η περιεκτικότητά του μειώθηκε αρκετά. Αυτό συνέβη γιατί το κράτος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες ρευστότητας της αγοράς. Οι συνεχείς υποτιμήσεις που ακολούθησαν τις δυσκολίες αυτές είχαν σαν συνέπεια οι επίσημες νομισματικές ισοτιμίες να ανατρέπονται γρήγορα στην αγορά και να κυκλοφορούν παράλληλα πολλά νοθευμένα και παραχαραγμένα νομίσματα. Στα 1641 από το Βεζίρη Μουσταφά Πασά έγινε σημαντική υποτίμηση στο γρόσι από τα 120 στα 80 ακτσέ.  Για σημαντικό χρονικό διάστημα αποσύρθηκαν τα παλιά ακτσέ και μέχρι να κυκλοφορήσουν νέα από το νομισματοκοπείο της Κωνσταντινούπολης παρουσιάστηκε μεγάλη έλλειψη μικρής αξίας κερμάτων που προκάλεσε μεγάλη κρίση στην αγορά. Και έτσι έγινην μεγάλο κεσάτι εις τα πάντα εις όλον τον κόσμον και μεγάλην στεναχώριαν είχαν πάντες άνθρωποι και εζημιώθηκαν όλοι τους μικροί και μεγάλοι. Και επτώχινεν ο κόσμος πολλά και όλοι αναθεματούσαν τον βεζίρη.  Την έλλειψη του νομίσματος των καθημερινών δοσοληψιών τη συνοδεύει η πείνα που δεν ήταν συνέχεια της σιτοδείας του 1640 αλλά πείνα από την έλλειψη αγαθών στο παζάρι λόγω της απουσίας του μικρού νομίσματος. Από την πείνα και μέσα στην απελπισία των πολιτών παρουσιάστηκαν και ακραία φαινόμενα, στη Λάρισα για παράδειγμα κάποιοι έπεσαν στο ποτάμι και άλλοι αλληλοσκοτώθηκαν. Αντιδράσεις σαν αυτές είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις του νομισματικού κενού, αποδεικνύοντας παράλληλα και την διαχρονική ανά τους αιώνες σημασία της σταθερής νομισματικής πολιτικής, που έχει αντίκτυπο στην αλυσίδα της εργασίας, στον ανεπαρκή εφοδιασμό της αγοράς και επίσης στην ανεργία. Το διαθέσιμο από το κράτος μεγάλης αξίας νόμισμα δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες των αμοιβών ούτε την απορρόφηση των προϊόντων. Στο διάστημα αυτό συναντάμε για πρώτη φορά τον φώλον σαν ονομασία κέρματος ελάχιστης αξίας. Είναι πιθανό πάντως να προϋπήρχε ενδοεκκλησιαστικό νόμισμα με την ίδια ονομασία κατά τα Βυζαντινά χρόνια που αργότερα ονομάστηκε φώλα και μάρκα. Πιθανόν η εισαγωγή του φώλου να έγινε στα τελευταία χρόνια πριν την πτώση του Βυζαντίου όταν πάλι παρουσιάστηκε έντονη έλλειψη μικρής αξίας νομισμάτων ή στα πρώτα χρόνια της Οθωμανικής κατάκτησης πιθανόν για να μη κυκλοφορεί αλλόθρησκο χρήμα στις εκκλησίες. Έτσι σιγά σιγά έγινε θεσμός που διατηρήθηκε ακόμα και ως το 1940 σε μερικές εκκλησίες του νομού Δράμας. Ερευνώντας σε κείμενα εκκλησιαστικών επιτροπών και στους λογαριασμούς τους, φαίνεται πως ο θεσμός του φώλου ή φώλλας υπήρχε σαν εκκλησιαστική απόδειξη αγοράς κεριών με αφετηρία πολύ παλαιότερα του 1641 από τα τελευταία χρόνια του Βυζαντινού κράτους που τα μικρά νομίσματα επίσης σπάνιζαν. Η εξήγηση αυτής της πρακτικής είναι απλή. Σε περιόδους έλλειψης νομίσματος δημιουργήθηκαν δυσκολίες στα εκκλησιαστικά ταμεία από το γεγονός ότι οι χριστιανοί ήταν πολύ δεμένοι με την εκκλησία τους και βρίσκονταν σε δύσκολη θέση όταν δεν είχαν τα απαραίτητα ψιλά για να αγοράσουν κεριά τις Κυριακές και τις εορτές καθώς και να προσφέρουν τον οβολό τους στο παγκάρι και τους δίσκους της ενορίας. Έτσι φαίνεται πως καθιερώθηκε ευρύτερα η έκδοση μικρών εκκλησιαστικών αποδείξεων ή για μεγαλύτερη ασφάλεια και ευκολία μεταλλικών δίσκων που αντιπροσώπευαν την αξία ενός ή δύο κεριών. Με αυτό τον απλό τρόπο ο κάθε χριστιανός μπορούσε να ανταλλάξει ένα μεγαλύτερης αξίας νόμισμα με πολλές αποδείξεις κεριών αγοράζοντας προκαταβολικά τα κεριά που έκανε χρήση για ένα χρονικό διάστημα. Έτσι χωρίς στην ουσία η εκκλησία να το επιδιώκει αυτές οι αποδείξεις κεριών έγιναν ένα είδος εκκλησιαστικού νομίσματος που άρχισε να καλύπτει και εξωεκκλησιαστικές μικρές ανάγκες αφού είχε αντίκρισμα σε ένα πραγματικό αγαθό, το κερί, που με τη σειρά του είχε μια δεδομένη αξία. Με την πάροδο των χρόνων ο 19ος αιώνας βρίσκει την Οθωμανική αυτοκρατορία κάτω από την πίεση των μεγάλων δυνάμεων για τη χορήγηση στοιχειωδών ελευθεριών στους υπόδουλους ακόμα χριστιανούς Έλληνες και τους άλλους λαούς. Η αρχή έγινε το 1839 με το νόμο Χαττί Σερίφ του Γκιούλχανε ή νόμος του Τανζιματιού για να αρχίσει να υλοποιείται με το νόμο Χαττί Χομαγιούν στα 1856. Αυτό το νομοθετικό πλαίσιο μαζί με συμπληρώματα εξίσωνε θεωρητικά τους Τούρκους με τους Χριστιανούς δίνοντας νέες δυνατότητες στις Ελληνικές κοινότητες του Οθωμανικού κράτους αφού πλέον αυτές ήταν θεσμοθετημένες αρχές με δικαιώματα που οι αρχές, θεωρητικά τουλάχιστον, όφειλαν να σέβονται.  Ως εκείνη την εποχή η διοίκηση σέβονταν οικειοθελώς και με πολλές μεταπτώσεις από περίοδο σε περίοδο μόνο το Βελάτι του Μωάμεθ Β' στον Πατριάρχη Γεννάδιο το οποίο ανανεωνόταν από τους διαδόχους του πορθητή. Η θέση των δημογερόντων στηριζόταν περισσότερο στο γεγονός πως οι Τούρκοι δεν επιθυμούσαν να κανονίζουν εκείνοι τις εσωτερικές υποθέσεις των Ελλήνων καθώς θεωρούσαν τους αλλόθρησκους υποδεέστερα όντα. Ο συνδυασμός της έλλειψης νομισμάτων μικρής αξίας εξαιτίας αλλεπάλληλων εσωτερικών οικονομικών προβλημάτων των Οθωμανών καθώς και της νομοθετικής αλλαγής έδωσε τη δυνατότητα στις κοινότητες της Καβάλας, της Θάσου και άλλων περιοχών της αυτοκρατορίας που υπήρχαν οργανωμένες Ελληνικές κοινότητες, να εκδώσουν τοπικής χρήσης νομίσματα, φαινόμενο και πάλι εκ΄ πρώτης όψεως παράδοξο. Η έκδοση δηλαδή νομισμάτων από φορέα που δεν ήταν η κεντρική τράπεζα ή το υπουργείο των οικονομικών με τα νομισματοκοπεία του και αναλογιζόμενοι παράλληλα πόσο σκληρός ήταν ο Τουρκικός νόμος περί κιβδηλείας και παραχάραξης του 1858. Ο άτυπος θεσμός της εκκλησιαστικής φώλας του 1880 είχε παράδοση αιώνων και ήταν γνωστός στους Τούρκους ως μια αρχαία εκκλησιαστική παράδοση των ραγιάδων. Αυτός είναι ο λόγος που οι δημογεροντίες μπόρεσαν χωρίς διώξεις να προχωρήσουν στις δικές τους "νομισματικές" εκδόσεις οι οποίες άλλωστε  είχαν πάντα την εκκλησιαστική σφραγίδα αποτυπωμένη. Θα πρέπει πάντως να αναφέρουμε πως τοπικά νομίσματα εκδόθηκαν και από τους Αρμένιους και τους Εβραίους στα λίγα μέρη που είχαν οργανωμένες κοινότητες με συμπαγή πληθυσμό.

                  Εισαγωγή ημερολογίου)

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ανέγερση του Δημοτικού Σχολείου, παραδοσιακό κόσμημα του Δοξάτου και 60 χρόνια από την ίδρυση του Γυμνασίου. Ο Σύλλογος θεωρεί την παιδεία αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας και γι’ αυτό αφιερώνει το ημερολόγιο σ’ αυτά τα δύο σημαντικά ιδρύματα του Δοξάτου που οι παλιότεροι με κόπο και πόνο ψυχής αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν αφήνοντάς τα διαθήκη στις νεότερες γενιές.

Σε προηγούμενο ημερολόγιο παρουσιάστηκε η παιδεία του Δοξάτου σε παλαιότερες γενιές. Το 2009 θέλουμε να αναφέρουμε τις δράσεις- εκδηλώσεις όχι μόνο των μαθητών αλλά και των εκπαιδευτικών, που με την υπομονή τους, τις γνώσεις τους, αλλά και την αυστηρότητά τους έμειναν στις μνήμες όλων μας. Οι σχολικές γιορτές , οι θεατρικές παραστάσεις που ανέβηκαν σε Δημοτικά και Γυμνάσια και μας ευθύμησαν ή μας συγκίνησαν.

Οι εκπαιδευτικές εκδρομές με τις όποιες σκανδαλιές των μαθητών, οι παραδοσιακές φωτογραφίες στην είσοδο του σχολείου, Δημοτικού ή Γυμνασίου, ζωντανεύουν μέσα από το φωτογραφικό υλικό που προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε.

Ελπίζουμε ότι με τις φωτογραφίες και οι νεότεροι θα θυμηθούμε θα σχολιάσουμε, θα συγκρίνουμε με τα μαθητικά τα χρόνια που δεν τα αλλάζουμε με τίποτα και για λίγο να μας ξανακάνουν παιδιά.

 

Διαβάζει κανείς στον τύπο για τα θέματα Παιδείας. Πέρα από τα συνηθισμένα αλλά και πολύ βασικά

Δηλ. αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης. Γιατί χωρίς χρηματοδότηση δεν μπορεί να ενισχυθούν και να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές, να βελτιωθούν οι αποδοχές του διδακτικού προσωπικού, να εξασφαλιστούν οι δυνατότητες για μέσα διδασκαλίας ξένων γλωσσών, για την εισαγωγή της πληροφορικής σε όλα τα σχολεία, τη διάθεση καλύτερων βιβλίων και συγγραμμάτων.

Το περιεχόμενο των σπουδών όπου περιορίζονται οι βασικές ανάγκες  που διαπαιδαγωγούν ελεύθερους και δημοκρατικούς πολίτες που καλύπτονται με τη σωστή διδασκαλία. Με τη γνώση διαχρονικών κειμένων όπως: Ιλιάδα και Οδύσσεια , Ιστορία του Θουκυδίδη, Δημοτική ποίηση, Διονύσιος Σολωμός, Ελύτης.

Άλφα και Ωμέγα της Εκπαίδευσης είναι η διδασκαλία της γλώσσας.

 Η γλώσσα που ανοίγει όλες τις πύλες της γνώσης, της επιστήμης, της έρευνας. Είναι το μέσον της επικοινωνίας, της πνευματικής καλλιέργειας και της μετάδοσης ιδεών και συναισθημάτων. Αν τα παιδιά μάθουν σωστά την ελληνική γλώσσα, που είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη από τους αρχαίους χρόνους ως τις μέρες μας, όλα τα άλλα μαθήματα γίνονται απλά αναγνώσματα.

Αλλαγές που αφορούν το περιεχόμενο σπουδών , την εισαγωγή στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση , αλλά και την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων παιδιών Στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο πέρα από την παροχή της γενικής παιδείας να δίνεται η δυνατότητα να αναδεικνύονται οι δεξιότητες και το ταλέντο των μαθητών .

 

Ζήσαμε κι αυτές τις καταστάσεις

Τα πιο περίεργα Χριστούγεννα

 Για πρώτη φορά το «Πνεύμα των Χριστουγέννων λύγισε υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης αλλά και της  ανομίας στο εσωτερικό

«Αυτός ο κόσμος του παρόντος σημαδεύεται από την κατανάλωση , από τον κόσμο που αρκείται στον εαυτό του»

Ζήσαμε πολλά και μεταξύ αυτών

Την καύση του χριστουγεννιάτικου δέντρου, την άρνηση στο «πνεύμα των Χριστουγέννων¨

Οι μεγάλες τελετές δεν ήταν παρά η προσπάθεια ένταξης των ανθρώπων στην ιστορία της φύσης

 

Όλοι υμνούμε την πολιτιστική κληρονομιά, όλοι μιλάμε για το πλεονέκτημα που έχει ο πολιτισμός για τη χώρα μας, όταν όμως έρθει η ώρα δυστυχώς

Ο πολιτισμός δεν είναι ελιτίστικη ενασχόληση, αλλά λαϊκό βίωμα.

Αξίες, πρότυπα, ιδανικά και ζώσα παράδοση, λαϊκή δημιουργία και παιδεία.

Η παιδεία συνδέεται με τους νέους και τους νέους ορίζοντες. Είναι λογικό λοιπόν να κολακεύει τους πελάτες του ο υπουργός. Μήπως όμως θα έπρεπε να υποστηρίξει και το προϊόν του είναι η ίδια η εκπαίδευση, η ενίσχυση των εκπαιδευτικών δομών οι νέοι δεν συνιστούν ηλικιακή κατηγορία αλλά δυναμική ζωής, επένδυση της πολιτείας για το μέλλον της

Λειτουργούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Παράγουν μορφωμένους απόφοιτους ή απλώς πτυχιούχους για την αγορά εργασία; Ποιά είναι η πολιτική που εφαρμόζεται για τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους; υπάρχει θεσμικό πλαίσιο για τον κινηματογράφο; Ενισχύονται το θέατρο, ο χορός ή εικαστικές τέχνες; Γιατί οι νέοι επιστήμονες φεύγουν από την Ελλάδα αναζητώντας δημιουργική διέξοδο στο εξωτερικό χωρίς να επιστρέφουν;

Η ρητορική ως τέχνη επικοινωνίας γεννήθηκε στον τόπο μας για να ξεχαστεί ως τέχνη του προφορικού λόγου, ενώ αποτελεί τη βάση της Εκπαίδευσης σε άλλες χώρες που χτίστηκαν πάνω στο μοντέλο της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας.

Συνταγές

Συνεχίζουμε ένα οδοιπορικό για να φτάσουμε όσο γίνεται κοντύτερα στην αυθεντικότητα των συνταγών της περιοχής μας.

Μέχρι τώρα, όπως είδατε τόσα χρόνια, μπήκαμε καλοδεχούμενοι σε σπίτια, πολλές νοικοκυρές, αλλά και νοικοκυραίοι μαγείρεψαν για μας αλλά και όλη την Ελλάδα και ανακαλύψαμε ένα γευστικό πλούτο, που συνδέεται άμεσα με όλες  τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του χρόνου και του τόπου μας.

Ντόπιες συνταγές που έχουν τις ρίζες τους στα χρόνια τα παλιά. Δυτικομακεδόνες, Ηπειρώτες, νησιώτες από όλα τα μέρη της Ελλάδας μας έφεραν ξεχωριστές γεύσεις. Οι Ηπειρώτες κυρίως επιδίδονται σε εργασίες που έχουν σχέση με τη μαγειρική.

Γιαουρτάδικο και γαλακτοπωλείο διατηρούσε ο Αντωνάρας

Ζαχαροπλαστείο ο Ηπειρώτης Γιαννούσης.

Σημαντικό ρόλο στο γευστικό πλούτο του τόπου μας έπαιξε και ο ερχομός των προσφύγων στις αρχές του 20^ου αιώνα . Πήραν κι έδωσαν ιδέες και συνταγές αντάλλαξαν μυρωδικά  και μπαχαρικά. Και γευτήκαμε εν τέλει τις πλούσιες και ιδιαίτερες γεύσεις που έφεραν κυρίως οι νύφες του Δοξάτου μαζί με τα προικιά τους.

Ένα οδοιπορικό, ένα ταξίδι όχι μόνο στις συνταγές αλλά και στην ιστορία, στις παραδόσεις, τα έθιμα, στις γιορτές και στα πανηγύρια.

Ανατρέχει κανείς και θυμάται τις αναμνήσεις του Ηλία του Τσιτσιμπάση για φαγητά της κατοχής. Ο παραδοσιακός χαλβάς μετά το παστάλι του καπνού. Ο τζιγεροσαρμάς το Πάσχα..

Μαζί θα ανακαλύψουμε ακόμη την ιστορία της καθημερινότητας, Της περιπέτειας των υλικών, το αλισβερίσι των προϊόντων. Τα εργαλεία και τα μαγειρικά σκεύη. Τί είναι το φανάρι. (Αποθηκευτικό ντουλάπι, κρεμαστό, με τη σίτα στο πλάι για να παίρνουν αέρα τα φαγητά)

Οι μετανάστες μας βέβαια μαζί με τις οικοσκευές τους έφεραν από τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή κουζίνα.

Αξίζει πραγματικά σήμερα να ρωτήσει και τους  οικονομικούς πρόσφυγες για συνταγές της πατρίδας τους. Πέρα από την ποικιλία και το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον το φαγητό φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους.

Συνήθειες, προλήψεις με τις μυρωδιές του φαγητού.

Η εγκράτεια και η νηστεία στις θρησκευτικές μας παραδόσεις για λόγους εγκράτειας, άσκησης, αλλά και αποτοξίνωσης και υγείας, κυρίως όμως για λόγους φιλανθρωπίας αφού με το περίσσευμα θα χορτάσουν οι φτωχοί και οι πεινασμένοι

 

Θεατρική ομάδα Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Δράμας

Φέτος συμπληρώθηκαν δεκαπέντε χρόνια από την ίδρυση της θεατρικής ομάδας δασκάλων και νηπιαγωγών. Οι εκπαιδευτικοί, ιδιαίτερα ευαίσθητοι απέναντι στα παιδιά ίδρυσαν αυτή τη θεατρική ομάδα, δίνοντας  τη δυνατότητα στα παιδιά να παρακολουθήσουν καλό παιδικό θέατρο, να ψυχαγωγηθούν, αλλά και να πάρουν μηνύματα για το περιβάλλον, την φιλία, την αγάπη, το σεβασμό και άλλες αξίες. Έργα που παρουσιάστηκαν από τη θεατρική ομάδα ήταν: Οδυσσεβάχ, η Ελίζα, οι περιπέτειες του Βαρώνου Μυγχάουζεν, ο Ορφέας και η Ευρυδίκη σε σκηνοθεσία της κ. Ανθής Σγούρου και της κ. Άννας Γούσδη. Σε όλα αυτά τα έργα συμμετείχαν και εκπαιδευτικοί από το Δοξάτο όπως: Πιπίτσα Σαραπάρη, Νόνη Μπαχτσεβάνη,  ο Θόδωρος Πέννας και ο Σταύρος Τσιβελεκίδης που αποτέλεσαν και τον πρώτο πυρήνα της θεατρικής ομάδας. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα περίπου πέντε ετών, η θεατρική ομάδα ανέστειλε τις παραστάσεις λόγω απώλειας συναδέλφου που συμμετείχε στην ομάδα. Πριν από δύο χρόνια όμως ανασυστάθηκε με νέα σύνθεση, στην οποία συμμετέχουν παλιοί και νέοι συνάδελφοι. Έτσι πέρυσι παρουσιάστηκε το έργο Μαzίας ο Α΄, ενώ φέτος παρουσιάζεται το έργο «Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο, σε σκηνοθεσία των Σαββατούλας Παπαδοπούλου και Σταύρου Τσιβελεκίδη. Σ’ αυτά τα έργα εκτός των άλλων συμμετέχουν από το Δοξάτο οι: Τιτίκα Ζυρνόβαλη, ο Θόδωρος Πέννας, ο Χρήστος Αλεξιάδης και ο Τσιβελεκίδης Σταύρος. Ο κόσμος της Δράμας και της ευρύτερης περιοχής παρακολούθησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις παραστάσεις αυτές. Η μεγάλη προσέλευση του κόσμου,  ο ενθουσιασμός του κοινού  δικαίωσε τους κόπους και τις θυσίες της ομάδας.

Πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε μια προσπάθεια των παιδιών του Κατηχητικού του Δοξάτου με την καθοδήγηση του εφημέριου  μας παπά- Γιάννη και του κ. Κυριάκου Τοπαρλάκη να ανεβάσουν κάποια θεατρικά έργα, στο τέλος της χρονιάς, με την επιμέλεια του Τσιβελεκίδη Σταύρου. Ανέβηκαν δύο παραστάσεις: Ο μπαρμπα- Πανόφ και ο Πλούτος του Αριστοφάνη. Μετά από προσωρινή παύση λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων ευελπιστούμε για τη συνέχεια σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για μια προσπάθεια που πιστεύουμε ότι θα συμβάλει στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας.

 

Από την εφημερίδα συγχαίρουμε όλους τους συντελεστές της φετινής παράστασης και προτείνουμε να συγκεντρωθεί εποπτικό , φωτογραφικό  υλικό από όλες τις δουλειές όχι μόνο αυτής της ομάδας, αλλά και όλων των άλλων θεατρικών ομάδων για μια καταγραφή πολιτισμού αλλά και τιμής στους συντοπίτες μας που μας κάνουν περήφανους.

Θυμίζουμε ότι η θεατρική ομάδα των νέων του Δοξάτου συνεχίζει με τον Γιάννη Πανώριο και δίνει ωραίες δουλειές. Στο θέατρο ακόμη θέλουμε να αναφέρουμε και τη δουλειά της Καλλιόπης Χατζοπούλου για σκηνικά