Ψάχνοντας τις εφημερίδες και στις εκδηλώσεις που κάναμε για τη γιορτή της μητέρας.

Όταν ηχούν τα τύμπανα του πολέμου κοντά μας ή και πιο μακριά μας δεν μπορεί παρά να αφιερώνουμε την ομιλία στη μάνα του πολέμου και της αγωνίας, αλλά και στη μάνα που ζει την αγωνία των βασανιστηρίων και την προσφυγιά.

Δεν ταιριάζουν σε μια τέτοια ημέρα κενοί ρητορισμοί και στομφώδη λόγια. Απλά καθιερώθηκε η μέρα αυτή με σκοπό να αφυπνιστούν οι γυναίκες και να συνειδητοποιήσουν τις ολέθριες συνέπειες των πολέμων. Να καθιερωθεί μία ημέρα των μητέρων , ημέρα της φιλίας. Στην Ελλάδα που ο λαός μας ξέρει να τιμά και να σέβεται τα πρόσωπα και τις επετείους, την αγκάλιασε με αγάπη.

Δύο ημέρες αφιερωμένες στη γυναίκα και εύλογα κανείς αναρωτιέται γιατί;

Η μία στις 8 του Μάρτη πιο φεμινιστική που προβάλλει τα δικαιώματα και τον αγώνα της γυναίκας, και η άλλη ως αντίβαρο, να συμπληρώσει με τη μητρότητα και την τεκνογονία την πρώτη. Γιατί με την τεκνογονία γίνεται η γυναίκα συνεργάτης του Θεού στο δημιουργικό Του έργο και μέσω αυτής σώζεται.

Μια επίσκεψη στο Μουσείο της Δράμας θα δείξει τα πολλά ειδώλια  που αναπαριστούν τη γυναίκα , τη θεά , την ιέρεια, τη γονιμότητα. Από πολύ παλιά λατρεύεται η μητέρα στον τόπο μας. (η γυναίκα , ή μάνα στο χρόνο μέσα από μια σειρά εικόνων)

Πολλές οι υποχρεώσεις για τη γυναίκα , αλλά και τον άνδρα στην ανατροφή και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Από το περιβάλλον της οικογένειας οδηγείται με τον πιο ασφαλή τρόπο στην κοινωνία και διαμορφώνει ισχυρό κράτος, γιατί όταν ευημερεί η οικογένεια, ευημερεί και ο κόσμος όλος.

Νόμοι και οικογενειακό δίκαιο στήριξαν τελευταία τη μάνα, αλλά στην οικογένεια χρειάζεται η θυσία των συζύγων, και όχι μόνο της μάνας.

Γιατί και σήμερα συνεχίζει να βρίσκεται κάτω από ένα Σταυρό.

Κακοποιείται η ίδια και τα παιδιά της. Παραμελείται, την χρησιμοποιούν, ζει την εκμετάλλευση της εργασίας των παιδιών της.

Όταν βασανίζονται παιδιά, θεωρεί ότι είναι δικά της παιδιά και ο ίδιος σπαραγμός χαράσσεται σε όλα τα γυναικεία πρόσωπα.

Μάνα του πόνου και της δυστυχίας.

Η μάνα που στις μέρες μας δεν έχει τα τελείως απαραίτητα για να ζήσει τα παιδιά της, λείπει η θέρμανση, το φαγητό. Και αυτή η μάνα αναγκάζεται πάλι να αφήσει κάπου τα παιδιά της, απλά για την επιβίωση. Το καλύτερο όμως ίδρυμα, η χειρότερη μάνα. Γι’ αυτό έχει υποχρέωση η πολιτεία σήμερα να στηρίξει κάθε μάνα, κάθε οικογένεια.

 

 

 

 

Η μάνα στη λογοτεχνία

Ο παιδαγωγικός ρόλος της μάνας και της οικογένειας ευρύτερα.

«Δεν φτάνει μόνο να γεννήσεις ένα παιδί , πιο πολύ είναι να το μεγαλώσεις, να το ζήσεις να το πονέσεις. Ο πόνος είναι μετά….» είναι τα λόγια της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδου στο έργο της «ο Δρόμος είναι η χαρά»

Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στη θυσία  της μάνας, στον παιδαγωγικό ρόλο της μάνας και της γιαγιάς.

«κι αν δεν είπα παραμύθια σε παιδιά και σε εγγόνια. Δεν τους θήλασα μόνο γάλα, αλλά και παραμύθια τους θήλασα». Μέσα από τα παραμύθια ξετυλίγεται η ιστορία του τόπου μας.

Παιδί της Μικρασιατικής καταστροφής ζει στη συνέχεια τα δύσκολά χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου και τα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας .

 Διδάσκει την ιστορία του τόπου η ηρωίδα.

«να κάνετε την ιστορία του τόπου μας παραμύθι , τραγούδι για να τη μάθουν τα παιδιά.

Άλλοτε πάλι γράψαμε για τη μάνα της Θράκης. Αγρότισσα κυρίως με ιδιαίτερη φροντίδα για τα παιδιά της. Ακολουθεί τον πατέρα στο χωράφι και συνεχίζει στο νοικοκυριό.Γράψαμε τις συνταγές της , τα γιατροσόφια και τα βοτάνια της. Ακόμη και τα κάλαντα των Χριστουγέννων στην Παναγιά μας επικεντρώνονται, στη γέννα και στο ρόλο της Αγίας Μητέρας.

Η μάνα του Πόντου. Η αγωνίστρια και  δωρική μάνα που μάχεται στα κακοτράχαλα βουνά του Πόντου. Αλλά και η μορφωμένη στο Παρθεναγωγείο της Τραπεζούντας. Οι γυναίκες της επτάκωμης Σάντας.

Και τέλος η γυναίκα του Δοξάτου

Νοικοκυρά , αλλά και αγωνίστρια. Πολλές φορές έμεινε μόνη, μαυροφορεμένη. Τρεις εισβολές με σκληρή κατοχή, δύο ομηρίες , δύο ολοκαυτώματα. 

Μόνη ανατρέφει τα παιδιά της και καλλιεργεί και τον καπνό. Καταληστεύεται και χάνει όλα τα υπάρχοντά της, αλλά στέκει πάντα ορθή.

 Ξερακιανή, μαυροφορεμένη, έχουν στεγνώσει πια τα δάκρυά της, αλλά πάντα περήφανη, αγέρωχη, έχοντας ψηλά το κεφάλι, γιατί έκανε το χρέος της.

Η ιστορία μας άφησε παρακαταθήκη αυτές τις φωτογραφίες, που ταξίδεψαν παντού, έγιναν αφίσες, πρωτοσέλιδα στις ξένες εφημερίδες.

Είμαστε και εμείς σήμερα περήφανες, γιατί ήταν και είναι τα πρότυπά μας!